Dag 12 - Een hoog gebouw en een enge ervaring voor Ania en Magda

Het is zondag en ook nog eens Mothersday en dat wordt in Amerika toch echt als een feestdag gezien. Bij de meeste winkels of restaurants wordt je verwelkom met Happy Mothersday. Zelfs op straat staan daklozen maar ook gewoon publiek die je Happy Mothersday wensen. Nederlanders zijn daar echt te nuchter voor en vinden dat al snel overdreven. Lang gelegen en als het ware een brunch gehouden nadat een ieder echt de ogen open konden doen. Gezellig met zn allen aan tafel.

Hancock, een gebouw van meer dan 344 meter hoog in het centrum van Chicago was onze bestemming vandaag. Ania had thuis al gezworen dat ze de zgn TILT wilde doen. Dat is een glazen wand waar je tegenaan moet gaan staan, vervolgens laten ze deze langzaam voorover kantelen en hang je als het ware voorover boven de afgrond. Kriebeltenen en maagdraaien krijg je daarvan volgens mij. Pfft ik als gewezen brandweerman die eigenlijk geen hoogtevrees mag hebben had toch wel zoiets van wow. 344 meter boven de straat hangen is toch best een daad van onbezonnenheid en tegelijk een respectvol gebeuren. Volgens Ania is het minder erg als een rollercoaster. Maar dat maak je iemand niet snel wijs die gek is van die slingerenden karretjes op wielen.

Het uitzicht is grandioos op die hoogte. Een stad die ooit in de 18e eeuw compleet was afgebrand was nu een weelderig drukke zakenstad geworden. Nee, streetfighters waren nog niet verdreven, dit had zijn oorzaak uit het gangsterverleden, maar naast deze crimes leven de mensen toch behoorlijk in vrede met elkaar. Ook het voormalige flatje van Oprah was van hieruit goed waar te nemen. Mensen je raad het nooit maar Ania wilde zichzelf een trofee bezorgen vanwege haar hanggedrag boven en dus daalden we naar beneden af met een lift die alle etages voorbij schoot waarbij je toch even je oren moest klaren.

Een zeg maar soort race lift, waar we achteraf toch wel een heel slecht bericht over lazen. Het blijkt dat op 16 november 2018, dus niet eens zo lang geleden 1 van deze raceliften een kabel was afgebroken en deze zodoende maar 80 etages naar beneden was gevallen. Echt onvoorstelbaar dat met mijn pech de laatste tijd alles goed gaat. In deze lift is toen niemand gewond geraakt omdat de overig kabels de val hebben kunnen afremmen. zie ook deze links: Lift in Chicago valt 80 verdiepingen naar beneden. 

Eenmaal beneden liepen we naar……………….juist ja Pandora, er werd een nieuw bedeltje gescoord. Trouw liepen wij Frank and I, achter de dames aan en wachten ook trouw tot ze weer klaar waren met de inkopen. De telefoon van Ania liet zich horen. Een belletje vanuit Johnson City Tennessee, wil je voor mij een zak popcorn meenemen. Tuurlijk logisch toch je belt van uit Tennessee naar Chicago voor popcorn. Maar al gauw kwam de bekende aap langs.

Er blijkt in Chicago een popcornwinkel genaamd Garrit te zijn en deze maakt en verkoop vele verschillende smaken, waaronder de smaak karamel. Pfft lekker belangrijk. Gepofte mais met karamel. Maar een wereld ging open toen ik een popje in mijn mond stak. Goedendag dat was lekker, die zak vree…. ik op voordat die bij Cinthia terecht komt. “Neehee”, kreeg ik gelijk op mijn kop, “ ik heb voor jou een mix van zoute en karamel gekocht”. Welnu mensen ik heb de pop gegeten en kan nu nog amper bij mijn toetsenbord, mijn armen zijn te kort geworden of mijn buik te vol. OMG zeggen ze dan hier, wat is dat lekker.

Even de kleinste van ons, Lily de dochter van Magda te eten geven dus even tafeltje opgezocht. OMG, deze kreet wordt ook wel gebruikt als het om iets negatiefs gaat. Magda was haar telefoon kwijt. Niet getreurd even bellen dan, maar nee de foon was niet in de nabijheid. Denk, denk, denk. “ik had hem net nog in schoenenzaak waar we net geweest waren”. Magda terug naar de winkel die net aan het sluiten was. Personeel heeft gezocht maar nee geen resultaat, totdat iemand van beveiliging (een man die er hier uitziet als een cowboy, je weet wel met zon hoed. ze noemen die lui hier rangers) van de Mall wist te vertellen dat er een foon was gevonden.

Maar dan moesten we wel even een 30 minuten wachten want de manager van die beveiligers was net gaan dineren. Tja een foon kwijt tegenwoordig is bijna je leven laten, al je persoonsgegevens zitten er uiteindelijk toch in. Gelukkig na een tijdje kwam de foon richting eigenaresse. Ook weer opgelost. Weet je wat we gaan gewoon lekker naar huis relaxen en we halen lekker een maaltijd ergens bij een afhaalcentrum. Weer een dag voor bij, morgen richting Tennessee en dan moet ik toch zo’n 7 a 8 uurtjes rijden voor we bij de tussenstop zijn. tot morgen.