Did we land on Mars?

Torrey - Cathedral Valley - Moonscape Overlook - Hanksville - 10 sep 2018 (135 mi / 216 km). Overnachting: Dukes Slickrock in Hanksville

Ja hoor het was weer raak, man man wat slaap ik vast. Het bekende verhaaal, “Hoe laat is het”? , vroeg ik weer met mijn slaapdronken stem. “Half acht was het antwoord”. Maar goed het zij zo, snel even het hier toch wel erg sumiere ontbijtje genuttigd. de spullen ingeladen en op naar…ja waar gaan we eigenlijk naar toe. Ik keek mijjn reisleidster even aan en stelde haar de vraag. 

Cathedraal Valley was het antwoord. Oh leuk we gaan kerken bezichtigen. Om bij die Cathedralen te komen konden we oftewel omrijden of we konden net als de cowboys door een rivier over te steken. Let op wat er nu gebeurd. Van binnen werd ik week, want ik weet dat Ania dit in April ook heeft gedaan. Maar ja dan ben je met 4 auto’s en als het dan verkeerd gaat is het duwen en elkaar helpen. De auto is niet van mij, het is een dure caddilac en de verzekering zal niet uit betalen als we dingen doen waar het verhuurbedrijf niet blij mee is. Dus het laat zich een beetje raden. 

Gezien het feit dat je in dit land nog op de meeste plaatsen vrij de natuur in kan gaan al of niet met de auto hebben we de dag ervoor wel bij de ranger van het gebied geïnformeerd over de begaanbaarheid van de rivier. Zij gaf mij een lineaal en vertelde dat de onderkant van mijn portieren boven de 10 inch moest uitkomen. hoppa lineaal tegen de auto aan het raad eens de auto was 12 inch hoog dus waterbestendig. Duim omhoog van de ranger en wenste ons een fijne tocht. We waren inmiddels bij de rivier aangekomen. Een leuke stroompje met aan beide kanten een flinke bebossing en de omgeving muisstil. Wij waren ook de enigen. Een smal pad leidde naar de bedding en ja er stonden bandensporen. Wij uitgestapt en bedenkelijk de situatie in ons opgenomen. 

De kant waar wij stonden was redelijk begaanbaar en ik denk dat dat wel te doen was maar de andere kant zag er aan de oever niet zo vriendelijk uit, een afgereden kant met veel modder. Dus dat was voor mij een reden om de gedachten van de verzekering en niet mijn auto zijnde te overwegen. Daar er dus nog geen andere auto’s waren hebben we even gewacht of er mogelijk nog iemand als een soort cowboy in zijn stalen ros een rivier gaat oversteken. Maar nee we bleven alleen vandaag. Dus mocht het verkeerd gaan dan geen hulp. Mijn besluit stond vast. Er werd geen wieltje gebaad. Wat mis ik dan ? Ja veel van het mooie landschap, maar is het dat waard? 

We zijn omgereden en van de andere kant wederom het wasbord opgereden. Maar deze weg had toch meer dan alleen een wasbord. De kuilen vlogen ons om de oren. De keien waren niet te tellen en dat maar 30 mijl lang met een snelheid van soms nog geen 15 mijl. Maar goed dit was een spannende rit, slingerend tussen de rotsen door en met somstijds steile uithollingen omdat de riviertjes tijdens regenval het pad erg diep hadden uitgehold. De stofwolk die we achter lieten kwam ons zelfs soms voorbij als we moesten afremmen. Dit is dan ook te merken aan de poeder die tussen mijn tanden was te voelen.

We hebben het gered. Langzaam kwamen de kerken in het vizier en ik moet zeggen deze kerken vond ik tientalle malen mooier dan die welke door de mensen worden neergezet. Wat een pracht en praal weer, omstil van te worden. Nu was dat niet zo moeilijk want de omgeving was al muisstil. We zijn op de toer naar de Tempel of the Sun, Glassmountain en de Sinkhole, maar 6 autos tegen gekomen en raad eens……. dat waren Landrovers en Jeeps op hoge poten. 1 voertuig was net als ons een SUV. Te doen, maar toch.

2 keer heb ik met mijn voorspoiler de grond geraakt maar gelukkig niets gebroken. Wel is tijdens deze aktie een stripje losgekomen maar dat was weer zo gemaakt.

De Tempel of the Sun is gigantisch mooi en uit de verte is het inderdaad net een kerk, ernaast stond een kleiner broertje, de Tempel of the Moon. Hoe verzinnen ze het, veel zon weinig maan.

Even verderop was de glasberg. Ja hoor een glasberg, die hebben ze daar neergeflikkert voor de tourist natuurlijk, alhoewel die daar niet zo vaak komen, vanwege het afgelegen gebied. Edoch bij nadere bestudering was inderdaad het kleine bergje uit dunne laagjes glas op gebouwd. Hoe is het mogelijk de mens moet processen maken om glas te krijgen en hier groeit het in de natuur haha. Ach ja door eruptie van de aardbodem is dit ontstaan. Ik vind het een wonder. Gipskristallen die aan elkaar hechten die dan als doorzichtig glas worden ervaren. 

Weer 9 mijl verder was het Sinkhole, dus wij op pad en ja hoor juist in dit stuk moest ik natuurlijk door een vrij diepe uitholling waardoor mijn spoiler net de grond raakt. Een beetje boos maakte ik mij nu wel want ik hou er niet van andermans spullen te vernielen, Gelukkig de schade viel mee oftewel alleen maar een schepje zand. Ik ga terug - zei ik in eerste instantie, maar ja ik realiseerde mij ook wel dat ik er al voorbij was dus even mijn telraam gepakt en nummertje 10 voorgezet. 

En zeker zonder spijt want de plaats die nu te voorschijn kwam was het ritje zeker waard. Een gat van 50 meter doorsnede en 60 meter diep die zowel onder ons doorliep als onder een knots van een rots en met knots bedoel ik zeker een 50 meter hoge joekel die rust op een negatieve berg (gat eronder dus). Dit gat is ontstaan doordat een laag gips door water was opgelost.

Hier hebben we even ons middagmaaltijdje genuttigd en toen de terugweg aangevangen. Weer die kuilen, uithollingen en keien langs. Maar zoals altijd is de terugweg ineens korter dan de heenweg, alle kuilen en uithollingen geteld, ooit geleerd bij de brandweer dat je de terugweg veilig moet stellen haha, en zodoende hadden we tijd over voor ons volgende viewpoint. 

Een punt dat volgens Ania beter is te zien kwa kleuren als de zon is verdwenen. Ja, maar, protesteerde ik, nee john niet als de zon onder is maar als hij net achter de bergen is verdwenen. Zodoende zijn we eerst gaan inchecken in het hotel in Hanksville. Deze keer had Ania een cabine geboekt, je betaald iets meer, maar dan heb je ook wat en inderdaad wat een leuk stekkie. Allemaal compleet houten huisjes op een campground tussen de grote jongens (Campers) in. De indeling was net als in de motels, 2 queensize 2 persoons bedden 160 x 200, dus lekker ruim slapen, verder een zitje en een badkamer. Maar deze keer ook een balkon met zitje.

Alles in de hut gezet en toen terug naar het viewpoint, genaamd Moonscape Overlook oftewel een landschap wat met dat op de maan is te vergelijken. Zouden ze soms de eerste man op de maan hier gefilmd hebben? Na een ritje van pakweg 20 mijl waarvan 10 toch weer bonke bonke kwamen we aan de rand de overlook en Oh My God zeggen de engelsen dan. De horizon was niet te zien een landschap gigantisch zo groot van denk wel een 50 x 50 tal vierkante kilometers groot met een maankrater gevoel. Ja niets verkeerds gezegd, het was een andere planeet.

Of we weer genoten hebben? Jawel en niet zo’n klein beetje ook. In ieder geval hebben we meer genoten dan van de avondmaaltijd die ons in een steakhouse werd voorgeschoteld. De bediening was zo slecht dat de fooi mooi in onze eigen zak bleef deze keer. Dit hadden we in Amerika nog niet meegemaakt. maar niet getreurd. Ons hutje maakt alle weer goed. Welterusten andere kant van de wereld.