Welcome to Navajo Nation

Page - Canyon X - Smokey Mountain Rd - Page: 12 sep 2018 (130 mi / 208 km). Overnachting: Wingate in Page

Wakker worden in Page is toch wel iets aparts, als je de gordijn net opent en je kijkt dan op Lake Powell en de omringende rotsen is het effe iets anders als thuis tegen de achtergevel van de buurman zijn huis.

Page een middelgrote plaats midden in de desert en op de grens van Utah en Arizona. Het is er overvol van de touristen en heeeel veel vanuit China. Bussen vol komen Page binnen, dat was jaren geleden om dezelfde tijd toch anders. En ja de Indianen spelen daar natuurlijk flink op in. Vele bezienswaardigheden worden langzamerhand meer in de commerciële sfeer gedaan. Maar goed, alles begrijpelijk als je de economie omhoog wilt schroeven, moet je wel aan financieen denken. 

Maar goed ook wij maken vandaag gebruik van de betaalde Canyon X, Ania heeft deze al gezien en ik nog niet. Antelope Canyon is een bekende en zeer mooie, maar een klein stukje verderop is een gelijkwaardige, net zo mooi en even groot maar veel minder bezoekers. We moesten om 9 uur daar aankomen dus vroeg bedje uit deze keer iets meer uitgebreid ontbijt in een mooie ruimte van het hotel, naar buiten gelopen en daar stond Cady al te knipogen, die had er ook zin in want hij moest na de Canyon er toch weer aan geloven, het werd voor hem de laatste bandentest. 

De Canyon ligt zo’n 16 mijl van Page af en dus maar een kleine 20 minuten rijden. Er stond een stevig windje en de parkeerplaatsen hier zijn meestal zanderig dus de zandstormen konden onze zakken wel vullen, mondje dicht anders wordt het ook knarsetanden. De lady die de indeling maakte (natuurlijk een indiaanse) kwam haar hutje uit en begon ons op te roepen.

Na een ieder genoemd te hebben zei ze dat er nog een groep van 5 werd vermist. Nu weet ik niet of het de gewoonte van chinezen is om de tijd aan hun laars te lappen maar deze 5 chinezen bleven vrolijk in de auto zitten op het parkeer terrein. Toen de lady hen had geroepen kwamen ze uit de auto en gingen gelijk vooraan staan om het busje wat ons verder bracht in te stappen. Maar haha, de Squaw, was niet de eerste de beste en riep hen terug waarop ze gelijk weer de indeling van de bus maakte. Helaas Chinese vijfling jullie moeten een andere auto in. Beetje krapjes was ons busje wel en pffft snikheet. maar goed we werden over een…..jawel dirt road… naar beneden gebracht, want de Canyon lag in zo’n aardspleet, tja daar heet het dan ook Canyon voor. 

Eenmaal beneden vond er een verrassing plaats voor mij. Ik moest een steile helling aflopen en de ingewijden die mij kennen weten dat ik met een paar overjarige knien zit die niet meer willen zoals ik het wel zou willen en dus protesteren ze regelmatig. Nu mijn knieen die helling zagen begonnen ze al gelijk te bibberen en erge pijnscheuten te geven zodat ik misschien wel mijzelf zou bedenken. Maar deze harde jongen laat zich niet kennen, huilend en schreeuwend van de pijn heb ik de foltering ondergaan en ben ook beneden gekomen. Straks mogen de knietjes weer omhoog. 

We waren toegewezen aan een gids uhhhh…jawel een indiaanse, maar best een lieverd want ze projecteerde zich als een smartphone deskundige en wist precues welke filters op de Fotoapp het beste was om te gebruiken. We mochten niet roken, op de wanden tekenen en klimmen. Wat een strenge regels toch haha, Zie je het voor je duizenden toeristen, die wel op de wand zouden mogen tekenen. Dan zou de Canyon vol met hartjes staan of Killroy was here. Ook wel leuk hoor zo’n gravety Canyon. 

We liepen het gat in van de grot en na 2 stappen valt je be…..open wat is de natuur toch krachtig om zulke sculpturen in zandsteen te slijten gedurende eeuwen. En dan die kleuren. Foto, foto, foto, foto en ga zo maar door van elk hoekje gaatje werd plaatjes geschoten met de moderne smartphones. Tja dat is toch wel een behoorlijke vooruitgang vergeleken bij de plaatjesdrukkerij van vroeger. En ja ik hoor het jullie al zeggen de chinezen zijn kampioen schieten. 

We zijn door de noord en zuid Canyon gelopen waarbij het soms wel even dringen was, want hier en daar werd het aardig smal. Daarna de weg terug naar boven. Gelukkig hadden ze een soort van looprooster geplaatst en dan heb je goede grip. Kleine stapjes en niet naar boven kijken, zo van hoe ver nog :). Halverwege een bankje zodat de kneusjes even de beentjes kunnen strekken alvorens de rest te trotseren. Ach ja, ik mag nog niet klagen ten opzichte van velen van mijn leeftijd  denk ik dan maar.  

De bussen werden weer ingeladen en in 15 minuten waren we weer helemaal boven. De wind was nog niet gaan liggen dus we moesten tegenwinds al knarsetandend richting Cady. De wederom pracht en praal hebben we achter ons gelaten en nu richting maaltijd. In onze vakanties eten we vaak niet zo uitgebreid maar doen we wel vaak de snacks tot ons nemen dus ook nu weer soep mee in de auto en een broodje Subway direct. Een Amerikaanse beker Starbucks coffee en hoppa het volgende project diende zich aan. 

De kiezels lagen ons al toe te lachen want ze waren inmiddels aan ons gewend en dus mochten we over hen heen glijden. Mmmm, waren het maar alleen kiezels, Deze keer begon de binnenweg (Smoky Mountain RD) toch wel heel onvriendelijk te worden. Maar goed ik met mijn stuurmanskunst tussen de grotere keien door zelfs door een heel ondiep stromend riviertje en langzaam over schudbulten. Als ik thuis ben vraag ik een bodyscan aan om te zien of mijn organen nog op z’n plaats liggen. 

Cady deed zijn best dat is zeker maar zie foto, Een SUV kan veel maar heeft toch zijn beperkingen. Zulk terrein is voor hoge poten autos gemaakt. We dachten een mooie omgeving te zien althans een nog mooiere als we al hadden gezien edoch vandaag zijn we teleurgesteld, Ondanks onze 25 km diep het land in gedrevenheid hebben we helaas geen echte pracht meer gezien, dus toen de weg echt heel slecht begon te worden zijn we omgekeerd.

Oh ja, nog even dit, zijn we aan het einde van de weg zie je een drietal caravans staan met een afgezet terreintje voor vee. Zowel de caravans als het terreintje waren leeg. Zouden deze mensen hier gewoond hebben en vertrokken of zijn ze met het vee de bergen in? Het kwam wel vreemd over zo diep in het binnenland. Maar zoals men vroeger leefde op ranches zo zijn er hede ten dage nog plaatsen in Amerika waar mensen nog steeds op ranches wonen zo diep in het binnenland.

Eenmaal terug op de weg richting Page gereden en ongeveer een mijltje of 10 weer een binnenweg ingereden. Ania had iets gevonden op Internet. Zogenaamde steelrotsen met hoedjes op zouden ergens te vinden zijn. Edoch ook hier hadden we nul op request. De landweg werd zo ruig dat Cady weigerde erover heen te rijden en wilde terug naar de heerlijk glijdende asfaltweg. Geen hoedjes gezien. Gelukkig was het inmiddels zo’n uur of 4 geworden dus konden we op ons gemak even naar het hotel en ons ontdoen van het zanderige gevoel welke inmiddels ook mijn liezen had bereikt, het was deze vakantie een stoffig geheel moet ik zeggen. 

Voor we terug reden hebben we Cady ook even een beurt gegeven, want die arme jongen zag er verschrikkelijk uit. Een zucht van verlichting kwam onder de motorkap vandaan. Al kijkend op ons horloge reden we naar het hotel. He, wat is dit nu het is helemaal geen 4 uur  het is pas 3 uur, hoe kan dat nu. Welnu het volgende doet zich voor. De staat Arizona is volgens de zomertijd 1 uur achter met Utah maar heeft besloten om niet meer mee te doen met die ongein. Wat wil nu het geval, Het gemeente bestuur van Page heeft besloten om nog wel aan zomertijd te doen en dus als je net buiten Page bent ga je ineens een uur vooruit. Dus alleen in Page is het zomertijd daarbuiten niet meer. En zelfs de smartphone reageerd daarop.Ach ja Amerikanen he die zijn bijzonder tot soms gek toe, maar dat is juist zo mooi. gewoon lekker doen waar je zin in hebt lol.

Ons avond eten hebben we genuttigd in Big John’s BBQ, een tent waar het onnoemelijk druk is en je dus in de rij moet staan om een plaatsje te bemachtigen. Druk ja, goede verzorging mmmm minder maar het liep wel als een trein. Er liep personeel die alleen maar schoonmaakt zodra mensen vertrokken, er liep personeel voor de drankjes en er liep personeel voor de maaltijden. Verder was er weer een lady die de mensen naar de tafeltjes bracht. Echt het liep prima binnen 15 minuten hadden  we ons eten en de drankjes. Nou ja drankJES, het was weer Amerikaans groot. 

Het geheel was opgesteld onder een overkapping en alles buiten. 3 giganten van BBQs stonden het vlees te bakken en braajen. En als laatste opmerking hierbij is dat het eten wel een stuk minder is dan in een normaal restaurant, maar een kniesoor die daar op let lol. Zo dat was weer een dag uit het leven van…. goede morgen weer voor degenen die dit sochtends lezen en wij gaan weer slapen.