America Beauty

Escalante - Devils Garden - Burr Trail Road - Noton Bullfrog Road - Capitol Reef NP - Torrey: 9 sep 2018 (145 mi / 232 km). Overnachting: Days Inn in Torrey

Hoe laat is het vroeg ik Ania terwijl ik eerst 1 oog en daarna het andere opende. “Verdomme zijn  we weer te laat”, kreeg ik mijn richting opgeslingerd. “Te laat? Hoezo het zou toch vandaag een rustige dag zijn”. “Ja en nee, ik heb gisteren de route een beetje aangepast, toen ik op de blogs keek, waren er wel leuke dingetjes in de buurt hier”. Jaja, leuke dingetjes, dat wordt weer rijden over het bekende wasbord. Maar goed dat heb ik er wel voor over, uiteindelijk is alles hier verrassend mooi en dus laat ik mij weer verrassen. 

We waren in Escalante, alwaar we onze nachtrust hadden genoten. Een plaatsje, die wel op de kaart stond maar verder totaal geen betekenis heeft. Zoals we in Nederland zouden zeggen een kerk, winkel en parkeerplaats. Oh ja en een goed restaurant, waar we gisteren een heerlijke maaltijd hebben genuttigd. Het mooie is wel dat een vreselijk groot gebied naar dit plaatsje is vernoemd: Grand Staircase Escalante National Monument - deze vindt je eigenlijk overal in deze buurt. Een rij bergrotsen die als het ware als een trap op elkaar aansluiten. Even een beker koffie gehaald en deze mee op reis. 

Tja we leven nu eenmaal gedurende deze rit in onze carretje. De proviant ligt op de achterbank voor het grijpen, maar wordt vaak wel vergeten door al het moois wat we telkens weer aanschouwen. We reden richtng Boulder op de Scenic Route 12, een smalle asfalt weg. Mmm Ania wilde achter het stuur, dat vertrouw ik niet. En jawel ik had het goed, want bij een bordje met een pijltje naar rechts waarop stond The Hole in the Rock, sloeg zij inderdaad af en reden we….. jawel op de kiezels richting van een lange bergrug tussen de wilde plantjes op zandgrond. 

“Hoever gaan we hier rijden”, vroeg ik aan de chauffeur. “oh we zijn er zo”. Welnu als jullie de vorige blog hebben gelezen, over die canyon waar ik bij elke bocht telkens valse beloftes kreeg, dan snap je wel dat ik het maar op muh af liet komen. Ongeveer een kleine 10 mijl verder, dat is 16 km, door het zand en kiezelstenen onze auto hebben laten ploeteren reden we een helling af en ja……. u snapt het al mijn mond ging weer open - Devils Garden. 

De rotsen staken als paddestoelen uit de grond, maar dan flink groot, weer zoooo mooi. Deze sculpturen waren gedurend 160 miljoen jaar gevormd door water, wind en zand op een manier dat je zoiets hebt van, de natuur heeft een boodschap willen geven door middel statues. Ja lezers, we zijn nog steeds op de aardbol aan het rijden. Ania bedankt voor het uitzoeken. Na de nodige fotosessies en af en toe een paar andere Amerikanen te hebben begroet en we aan een piknicktafel tusen enkele vliegen wat gegeten te hebben zijn we verder gegaan. 

Het volgend bezichtiging punt was lang en lag eigenlijk gewoon langs de weg. Wat zeg ik WEG. Pfft, een zandpad zal je bedoelen John. Wacht even voor ik het verkeerd zeg want de Burr Trail, zo heet de man die dit heeft aangelegd ooit inde 18e eeuw, was zo’n kleine 65 mijl lang maar daarvan toch zomaar 50 mijl asfalt. Dus we werden verwend, bedankt Burr. Het aanleggen van deze weg heeft een geschiedenis van uit de Burr tijd die uiteindelijk een gewone boer was met veel vee die hij zomers en winters moest verplaatsen, hierdoor was het pad waar het vee over liep als een kleine weg ontstaan. Maar ach wat maakte het uit, schudden deden we zo wie zo al was het maar met ons hoofd vanwege de schitterende surroundings. 

Bekijk de foto's en video want dit is echt niet onder woorden te brengen. we moesten veel klimmen en dalen op de soms vreselijk steile weg zo rond de 12% (Burr Trail Switchbacks). De ruige rotswanden rezen links en rechts van ons op. En tja in zo’n geval wil je telkens wel stoppen om een foto te maken. Hoeveel foto maken mensen wel niet van dit landschap.

Dus zoals ik al zei langs de route was het bezienswaardig, we reden nu in de Long Canyon an jawel lang was hij zeker. En ook de tijd dat je er in verbleef was lang want als je elke 100 yards 15 minuten stil staat om van de steeds veranderende aanblik te genieten dan duurt een reisje wel lang ja. De rotswand hield op. Ja wat nu dan. “Kijk eens aan de overkant van de inmiddels voor ons liggende vlakte”. 

Daar aan de horizon verschenen andere bergruggen zoals Waterpocket Fold - Henry Mountains - Cirkel Cliffs.

Capitol Reef was voor ons de bestemming en ook deze zien er dan weer totaal anders uit. Vreemd eigenlijk, je zou zeggen dit moet toch allemaal op dezelfde manier uitslijten, maar nee hoor het blijft telkens weer spannend wat ons wordt voorgeschoteld. Rode rotsen die bestonden uit hoge lange aaneensgeschakelde pilaren en waarvan je soms het idee hebt dat ze op instorten staan. Ach ze staan er pas een paar jaar toch, dus die gaan nog wel even mee. 

Op een gegeven moment stonden we boven aan berg en keken naar beneden langs een soort van serpentine slingerende weg. Ania achter het stuur en we moesten naar beneden op deze smalle grind weg van 12 %. Het rijgerag van haar is prima maar tja bergervaring had ze niet. Maar ok ogen dicht en karren maar. Na nog een paar leuke plaatjes gemaakt te hebben wilden we we weer instappen totdat ik een doekje zag hangen aan takje van een plantje. “mm, kijk nou een onderbroek (welk dat ook duidelijk was), wie vergeet nu zijn onderbroek hier bovenop een berg. Valt dit eigenlijk onder milieuvervuiling of?  En waarom trek je je onderbroek uit boven op een berg. Ach laat ook maar de eigenaar zal hem wel niet gemist hebben. 

Onze bolide had een manual naast de automaat zoals vele auto’s tegenwoordig dus de handel in 1 gezet en jawel de Cady deed prima zijn best. Langzaam maar zeker zakten we af het dal in richting Torrey, ons overnachtingsplaatsje.

Toen we beneden waren en we links van ons een parkeerplaats zagen (stel je trouwens van parkeer paatsen niet altijd voor dat het een belijnde plaats is maar gewoon grind), waarop een Pickup voertuig stond met aan zijn kont een pracht van een glimmende amerikaanse caravan, hebben wij ook even halt gehouden. Dit kan soms gevaarlijk zijn als je niet van een praatje houdt, want amerikanen zijn in tegenstelling to velen in nederland d erg open in kontakten leggen en een praatje houden. “Hello folks”, was het eerste wat de eigenaar tegen ons zei, en voor we er erg in hadden zaten we al met een vakantie gedachten in Canada, want hij vond het daar ook zo mooi. We moesten de caravan uiteraard geheel bekijken, zijn gastvrijheid was zeg maar amerikaans. De man en zijn vrouw woonden in Texas maar kwamen ieder uit een andere staat.

Torrey is een plaatsje dat net als Escalante heel klein was dus weer die kerk, winkel en restaurant. We waren daar al eens eerder geweest en toen was het eigenlijk nog kleiner, maar door het groeiende touristen aantal was men zo wijs om hier meer hotels en restaurants neer te planten. Zonde? Ja misschien wel maar we begrijpelijk. Ik had voorheen toen ik daar was s’ochtends een patroon gevonden dus er wordt daar in die conterei-en gejaagd. 

Days Inn was deze keer de gelukkig die mochten ons verwennen met het toewijzen van een kamertje, tenminste als we eerst betaalden. In het hotel naast, Broken Hour Inn, is het ook mogelijk om in een huifkar te slapen welke vroeger door de trekkende amerikanen werden gebruikt. Ingecheckt en even een mexicaantje verorbert en nu dus weer naar jullie mijn brief geschreven. Wens ons maar weer welterusten vrienden en kennissen.