Dag 23 - de laatste blog

Chicago - 24 september 2013

Laatste blog sorry geen pictures, hadden geen voldoende internet, wij konden nog net de tekst plaatsen.

Een maand rijden, een maand zon (op 2 dagen na) met een temperatuur van 60 tot 85 graden (18 tot 27 celcius), een maand bloggen, een maand motelletjes slapen, een maand inpakken en uitpakken. We gaan hiervan afscheid nemen, afscheid ook van het land waar alles mogelijk is , het land met regels en wetten die op de achtergrond staan, een land waar men veel aan zelfverantwoordelijkheid overlaat, afscheid van onze Amerikaanse vrienden, bedankt Magda, Frank, Karel, Cinthia, Wojtek en Renata voor de gastvrijheid die we mochten ontvangen. En zeker ook een afscheid van de lezers, die ik hierbij gelijk bedank voor de mentale steun die ik gekregen heb om de blog te blijven schrijven. 

Gelukkig zien we jullie weer in Nederland als echte vrienden zonder letters tussen ons in. Straks weer een zalige zoen als welkom. Uhhhh de vrouwen hoor, ben niet zo’n mannezoenend persoontje, alhoewel je moet alles geprobeerd hebben in je leven toch haha. Maar ik laat het knuffelen met mannen maar aan Ania over, dus mannen grijp je kans lol. OK dit is dan weer ons laatste blog. 

Na wederom de zaak in orde gebracht te hebben zijn we het ontbijtje tegemoet gelopen wat deze keer niet zomaar in een lobby is maar in een speciaal restaurant in dit hotel, het is dan ook meer dan alleen maar een doorreismotel. Er worden ook conferenties gehouden e.d. Dus wij aan tafel en we kregen bediening op de Amerikaanse manier, “Hello, I am “puntje puntje puntje” and I wil be your server. Shall we start with some drinks”, voor ons Nederlanders klinkt dit overdreven , maar ik vind het wel sympathiek overkomen, meer vertrouwd want je kan haar dan ook met puntje puntje puntje aanspreken. “kijk, dan”, het viel Ania op dat een van de te bestellen ontbijt mogelijkheden hier bestond uit .....jawel een Horseshoe, die berg eten die we gisteravond als diner hadden. Mmmm, ligt wel zwaar op de maag maar goed , je mag um zelf samenstellen en kijk ze hebben hier ook pony’s voor de minder grote eters. 

Heel enthousiast hebben we deze berg weer besteld, dit keer dus een heuveltje. De koffie werd geserveerd en even later kwamen onze heuveltjes. Pfffft das een flinke pony, daar eet ik nog geen staart van op. De sandwich met Hashbrown en spek, is met een berg scrambelled eggs overgoten, het leek wel een skiheuvel, met dit verschil dat de sneeuw hierop geel is. Maar een klein paardje? Vergeet het maar. Het verorberen ging ons tot de helft moeiteloos af en dus de andere helft was rijp voor ‘the pig’. “John, je kan hier ook in je pyjama eten”, Ania maakte een losse opmerkingen tijdens onze orbering over een vrouw die inderdaad in haar pyjama het restaurant binnenstrompelde. Zou ze het zelf weten, dacht ik bij mezelf, misschien is ze wel getrouwd met meneer altzmeijer (een broer van atlzheijmer). Tja ook dat kan in Amerika en wie valt het op? Een paar stomme Hollanders, de rest beef gewoon genieten van hun ontbijtje. 

Bij de Balie van het motel stond een vrouw die wat informatie kwam vragen over route 66. uiteindelijk is het ook een museum dus dan kan dat wel, zou je denken. Weet u waar de weg 66 richting Zuid is, vroeg ze in haar knauwend Amerikaans aan de balielady (een jong meid met, let wel, lichtgekleurd haar, het bekende goudgeel blinkende in zonlicht). Deze keek de vrouw aan alsof ze voor het eerste hoorde dat er een route 66 was. Ohoh, mm dan zal ik even op de kaart moeten kijken, was haar antwoord. He, dit ga je niet vertellen toch. De ? ? ?kens ware levensgroot, en deze keer duidelijk zichtbaar boven onze hoofden en ook bij de vraagstelster. Je werkt in een Motel genaamd 66 en je weet niet waar de route is. Tis dat ze hier geen Wooden Shoes hebben anders waren die nu ruim gebroken. Heb niks tegen blond, sterkernog ik vind het bij een vrouw schitterend maar zou het dan toch waar zijn? Wij hadden een stille wens dat de vrouw ooit een Aaipet zou gaan kopen want dan hoef je het niet te vragen aan een goudgelehaardragendemuseummedewerkster, (gevonden in wordfreud). 

Wij inmiddels op weer op pad, diezelfde 66 weer op maar dan richting Noord, De route 66 is eigenlijk ooit de Main (Mother) Road van Amerika geweest en is in 1930 aangelegd. Maar zoals ik al eerder heb gezegd zijn er in de loop der tijden vreselijk veel wegen op de plaats gekomen van deze route, dus soms verwarrend om de juiste route te vinden. Maar het stuk van Springfield tot Chicago wat uiteindelijk het eindpunt, nee eigenlijk begin punt was, is geheel langs de daarna aangelegde highway gesitueerd. Dus eigenlijk niet zo leuk om nog te rijden. Ook de volunteers die zich bezig houden met de weg, om deze in stand te houden, begrijpen dat best wel dus heeft men van bepaalde stukken een soort voetpad gemaakt met het oude wegdek maar opgesmukt met wetenswaardig heden vermeld op borden erlangs. Op veel plaatsen kan je er dan ook niet rijden en met name die delen die langs de ‘dorpjes lopen’. 

De oude 66 is een weg die slingert door de steden en dorpjes dus als je die dan berijdt kom je op deze plaatsen veel oude pompstations en oude voertuigen tegen. Het was opvallend dat er veel gewone huizen zijn die als een soort memoriam oude materialen voor hun deur hebben staan. Maar heel vaak kom je dan oude pompstations tegen of delen ervan. Na een flink aantal mijltjes weg van de snelweg te hebben gereden hadden we zoiets van laten we maar niet meer weg van de snelweg blijven zodat we onze vaart konden verhogen.

Om niet te laat in Chicago aan te komen (spitsuur) kregen we nu een verschil van 15 mijl maximum zo maar gratis mee. Op de  binnen wegen mag je vaak niet harder dan 55 en op de snelweg niet harder dan 70 max. Dat is in km een getalletje van 30. Trouwens, het werd zo wie zo laat want ik als het goed heb geteld hebben we de route 66 zeker 3 keer gereden. Met de snelheid die we soms hadden was het vaak zo dat  mijn linkerpedaal heel hard ingedrukt moest worden omdat we anders de bezienswaardigheden voorbij ‘vlogen’. Het linker pedaal is hier het rempedaal. Maar ondanks dat moest ik toch vaak nog terug rijden om er weer bij te komen. 

“Nog 1 object wil ik op de foto zetten”, werd er van rechts toegefluisterd. En juist op dat moment was er rechts voor ons weer een oude Brandstofleverend gebouwtje te zien. Het terrein opgereden en Ania uitgestapt. ik luiaard de auto rondgereden zodat ik vanuit het raam een video kon nemen. Ach hier in Amerika is toch alles mogelijk met de auto, dus ik heb er gewoon een Drive Inn video-opname van gemaakt. En toen kwam het noodlot op ons af. Een Amerikaanse man, die later een van de vrijwilligers van het project bleek te zijn kwam op mij  afgestapt. “Hello, how are you”, de man opende een kaart voor mij en zonder dat ik ook maar enig teken van belangstelling had getoond (wat ik trouwens wel had, maar ja ben een stugge Nederlander he), begon hij heel uitgebreid mij te vertellen over de geschiedenis van 66 aan de hand van de kaart. Mijn interesse werd wel getrokken. Ik ben uitgestapt en moest met hem meekomen naar zijn domeintje. Hetgeen hij vertelde was best wel interessant. Zo kwam het natuurlijk weer terecht op mijn profession als brandweerman. Je gelooft het of niet, hij boog zowat als een knipmes en bedankte mij voor het feit dat ik brandweerman was geweest. Zoals ik al eerder zei, hier is een brandweerman een held. Maar gelukkig voel ik mij geen held maar een mens die net als ieder ander een beroep uitoefent en dus voelde ik mij best een beetje opgelaten. Hij liet mij een fire-extinguisher zien uit de jaren 30 ter grote van een blikje cola. Dit apparaatje was toen des tijds geschikt voor alle soorten branden. Tegenwoordig hebben we daar verschillenden materialen voor nodig. Ja dat was voor mij dus best interessant. Na weer een uurtje een engels relaas aangehoord te hebben werden we weer losgelaten met de nodige sorries over het ophouden van onze tijd haha. Een hele aardige man die veel te vetellen had en erg gefixeerd door zijn hobby.

Zo dit was onze laatste ervaring met de route 66 en zijn nu de rijksweg maar opgereden. Je kan trouwen op deze rijkswegen vaak gewoon een dutje doen achter het stuur, de weg is zo gemaakt dat je in feite niet van de weg af kan raken. Links en rechts van je rijbaan is een lijn aangebracht die als een soort rits werkt. Als je daar op rijdt dan hoor je een vreselijk lawaai en je wagen trilt. Dus kwestie van strandstand, autopilot aan en tukkie. Mocht je dan van de rijbaan teveel naar links of rechts gaan wordt je wakker en kan je bijsturen. Mmmmm, en de voorliggers dan zouden jullie dan zeggen. Gewoon de automaat minder dan 70 zetten en de anderen “vliegen” je vanzelf links en rechts voorbij. Uhhh, of ik dat ook gedaan heb? Hallo wie denk je wel niet dat je voor je hebt, Pfft, ik heb verantwoordelijkheidsgevoel hoor haha. Maar met de strandstand en ogen open kilometers en kilometers door Chicago crossend ben ik wel bij Magda en Frank weer aangekomen. Een leuk weerzien na een maand, want wij zijn ook bij hen vertrokken. Lezers bedankt voor het meebeleven en de reacties, we zien elkaar weer spoedig.