No Trespassing....

Hildale - US89 / US 12 - Willis Creek - Escalante: 8 sep 2018 (299 mi / 496 km). Overnachting: Circle D in Escalante

Goede morgen het is hafl acht. Ania lag al met haar gezicht in het licht en was alreeds wakker. Even knipperen met mijn ogen en jawel het licht kwam van…..!

Wow, ben wat laat we moesten toch vroeg vertrekken want vandaag gaan we voor ongeveer 46 miles over de hier genoemde dirt roads oftewel een flinke grind en zandweg vol kuilen, jawel we gaan het binnenland in. Ik blij dat onze limousine een 4 weel drive heeft. Als de banden het houden komen we er wel doorheen. “Zullen we dan maar gaan”, vroeg ik Ania, nadat we ons ontbijtje hadden genutigd en de douche weer nat hadden gemaakt. Het was een mooi hotelletje althans daar moest het voor doorgaan, maar dan op zijn mormoons, ik durf haast te zeggen een beetje sekteachtig, maar het deed vriendelijk aan.

Ania wilde mij nog even laten zien waar ze in April haar hike tour had gemaakt en dus reden we eerst naar Water Canyon. Ook dit moesten we benaderen via een zgn dirt road met gaten en kuilen. Eenmaal daar aangekomen kon ik keren op de parkeerplaats aldaar want het weggetje was eigenlijk te smal. ik moet zeggen petje af voor de groep in April hoor het bleek een behoorlijk nogal steile klim te zijn en als je daarna dan nog een 7 tal kilometers moet wandelen, vermoeiend, dat is zeker. Naast de parkeer plaats stond een vrij nieuw toilet gebouwtje, waar een leuke annecdote aan kleefde. Toen de groep in April weer terug keerde van hun hike waren ze verbaasd dat er een wc was neergeplant want die stond er vanmorgen nog niet. Dit was dus even tijdens hun tocht daar neergezet, dus dat is effe lekker, nu allemaal tegelijk even lozen. Helaas de deur zat nog dicht, tja er hoort ook een afvoer of tank te zijn en die was er waarschijnlijk nog niet dus dan werd het toch maar wild plassen. Langs deze dirty weg was een soort van wild campground met klein terrassen op verschillende hoogtes tegen een bergwand aan waar witte wigwam achtige tenten stonden.

De reis ging verder richting Paria Movie set, een plaats waar veel films werden opgenomen. Natuurlijk geef je tijdens een rit door Amerika je ogen de kosten en zo ook nu weer, “kijk dan daar aan de rechterkant", riep ik Ania toe, die onze tour zat te bestuderen op de ipad. Ja hoor, het wilde westen reed naast ons, 2 paarden met daarop…. juist 2 cowboys. Zo leuk om dit dan weer te zien. Tja ooit in de 18e eeuw was dit toch het vervoer hier en is men langzaam overgegaan naar de stalen rossen. Maar nu na zoveel jaren komt men erchter dat deze rossen het millieu vervuilen dus ik denk dat men hier dan maar weer terug gaat naar het echte ros, dus auto’s weg en hoppa de prairie weer in op die arme dieren hun rug. 

Na pak weg een 1 uurtje rijden, zat ik te pitten (speekwoordelijk dan) en schoot Ania bijna uit haar stoel, Links, links….hoorde ik ineens naast mij. met een mag wel zeggen redelijk snelheid en scherp draaiend schoot ik net op tijd de ingang van de dirty road in. Ja hoor, een dirt road is hier gelijk aan het rijden over een wasbord uit grootmoederstijd maar dan kilometers lang. Onze niertje zijn straks aan een dialyze toe. Het gehobbel bleek zijn vruchten af te werpen, we kwamen een gebied binnen..! tja moet ik nu weer zeggen dat mijn verbazing groot was het wordt eentonig. Dit gebied was wild ruig en toch ook weer soft en glooiend. De kleuren ware schitterend en niet te beschrijven. 

In dit gebied werden vroeger veel "kouwbooj" en indiejaantje films opgenomen, dus hier was het eigenlijke wilde westen. Tijdens het begin van de jaren ’60 werden in deze omgeving scenes opgenomen voor de film Sergeants 3, met Frank Sinatra, Dean Martin. De houten gebouwtjes die speciaal voor deze film waren gebouwd, zijn daarna blijven staan en hebben als decor gediend bij diverse andere westerns, televisieseries en commercials. De laatste film die hier werd opgenomen is The Outlaw Josey Wales uit 1976, met Clint Eastwood. In 1998 is de filmset tijdens een overstroming weggespoeld. Daarna zijn er nog door de vrijwillegers twee van de saloons neergezet, maar die zijn in 2006 afgebrand, er zijn geen plannen om de Movie Set opnieuw te herbouwen.

Genoten van de prachtige bergstructuren wat foto’s gemaakt en op naar ons volgende project, de Willies Creek Canyon. Veel toeristen gaan naar de gerenomeerde Canyons zoals Antylope Canyon. Een pracht van een grot maar vreselijk druk met toeristen. Ja dan is het leuker om zelf de Canyons te bezoeken die nog niet echt ontdekt zijn en dus wild en ongerept. De indianen die in deze gebieden huizen, hebben al deze pracht en praal in hun beheer en opgeknapt, zodanig dat de toeristen er massaal op af komen, om daarna de knip te trekken. Tja het is en blijft een natuur fenomeen waar toch een ieder van mag genieten, helaas zijn ook deze natuur wonderen aan het oog onttrokken door commercie. Wij hebben ooit ons laten lijmen maar hadden het snel gezien.

We trekken nu naar plaatsen die door anderen zijn ontdekt en die worden doorgegeven op forums, die nog niet commercieel zijn. Zo ook deze canyon die Ania ook in april heeft bezocht en mij natuurlijk mee wilde laten genieten.

Helaas was Cottonwood Canyon Road : Temporary Closed wegens schade na de laatste regen. Wij hebben een alternatieve weg uitgezocht (Johnson Canyon Road). 

Ergens op een weet ik veel welke naam weg, moest ik weer rechtsaf slaan en dat ging deze keer erg goed. Huppel de huppel, het wasbord werd weer tevoorschijn gehaald. Maar goed flink doorrijden dan ben je er sneller en voel je het niet zo erg. Na enkele miles gereden te hebben kwamen we voor een hek te staan. No trespassing, road is blocked. ja hoor tuurlijk reis je 6000 kilometer mag je er niet eens in. 

Maar het was een doorgaande weg van zoals ik al zei 46 miles dus er moet een andere kant zijn. Even aipadje geraadpleegt en ja hoor die wist de oplossing. Ach het is even omrijden maar dan heb je ook wat. Vlak achter Bryce Canyon (tot nu toe onze favoriet) was weer zon klein sneaky weggetje, maar nu rechts van mij. Ruk aan mijn stuur en we reden op de grind en kuilen weg. Ho was dah? een steilheid van heb ik jou daar, waarbij ik mij afvroeg of ons 6 cylindertje dat wel kon trekken. Even de Manual ingeschakeld en met het gemak alsof hij een tank voort trok zoefde de Caddilac de berg op, aan beide kanten van het pad van misschein maar 5 meter breed geen muur maar een afgrond van honderden meters. 

Niet getreurd we kwamen boven na pak weg 10 mijl van stijgen en dalen. Het werd ietsjes breder en uiteindelijk een parkeerplaats. 1 auto stond er al dus moet er op zijn minst 1 persoon zich al tussen de stenen wanden van de Canyon bevinden. Nu even het geheugen van Ania boven water halen want waar daal je af in zo’n ding. Tussen de bosjes door een plek gevonden om te klauteren. Ja hoor, ik met mijn klutsknie-en. maar goed even bijten en dan volgen maar. Het begin was imposant en voor mij al schitterend maar Ania bleef maar zeggen verderop is het mooier, dus deze lokker noopte mij om door te gaan. 

Lopen en lopen en lopen en op elke hoek zei Ania we zijn er zo. Ja hoor laat ik mij meeslepen, ze had mij bij mijn spreekwoordelijke staart. in de Canyon liep een stroom water waar we telkens overheen moesten zien te komen zonder nat te worden. Ik zag mijzelf alweer bij sketchers binnen lopen omdat mijn net gekochte sketchers alweer versleten waren. Volgende projecten worden beter voorbereid vwb mijn schoeisel. Uiteindelijk kwamen we toch zon beetje aan het mooie stuk, maar dan ben je wel een mijltje verder. Al met al een prachtige dag weer. 

We moesten om uiterlijk 8 uur s’avonds in het hotel zijn want de kans dat dan de receptie dicht is was aanwezig. Dus de voet op het gaspedaal en tuffen. Maaar…. ik ging zeker niet over de toegestane snelheid heen want in dit gebeid was ik ooit staande gehouden en heb ik de amerikaanse overheid 180 dollar rijker moeten maken. Mensen ik zeg, wens mij een slaap lekker, want ik zit dit al bijna met mijn ogen dicht te tikken, dat heet toch blind typen. Welterusten.