Dag 22 - M van MacDonalds

Springfield – 23 september 2013

Het ochtend ritueel weer even op ons af laten komen om daarna naar de poort van St Louis te rijden. Je snapt het niet soms, wat kunnen meningen toch verschillen. Het hotel kreeg op internet de kwalificatie dat het ontbijt slecht zou zijn, te sober zeg maar. Welnu het is een Motel 8 doorreismotel, en het ontbijt bestaat uit 8 ingrediënten, de manager mag er zelf een 9de bij doen and that’s it. Wij vonden het een prima hotel. En als men uitgebreid wilt ontbijten, tja dan moet je even buiten de deur gaan. Zo deze overdenking hadden wij in de auto op wegnaar de stad die dan weer 20 km verder lag. Als je de stad nadert is er een grote boog duidelijk zichtbaar. “Kijk, Ania, daar staat de m van Mac in het groot”, “even goed kijken John, dat is een n”, dus een halve m en hij staat niet voor Mac maar is een monument  voor de burgeroorlog uit de 18e eeuw. Pfft ik vind het een grote…. Tja, n dan maar, dan heet  Mac vanaf nu voortaan maar Nac. Een n van 200 meter hoog en je kan er nog in ook. Nou dat wordt wat, ik met mijn claustrofobie en hoogtevrees lol.

Het was even zoeken naar de juiste wegen want : 1. De gemeente heeft ook hier de rotgewoonte om wegen volkomen af te sluiten en, 2. Tom-Tom alias tommetje, eerder in onze vakantie omgedoopt tot dommetje had ook moeite met die wegwerkers en stuurde ons overal in die spaghetti van wegen waar we niet konden komen. Kun je je voorstellen een paar van die vreemdelingen in een Amerikaans Car al zoekende naar de juiste weg. Hoe irritant ben je dan. Vanaf nu is dommetje geen dommetje meer maar gewoon Stommetje. Ik realiseerde mij maar al te goed dat ik een blok op de weg zou worden als ik niet snel tot bezinning kwam en dus de aaipet erbij en ja hoor. Steve had het aardig voor elkaar, alle wegopbrekingen, files, super markten, winkels en noem maar op worden feilloos doorgegeven, zolang hij die in de hemelen zijt de signalen door blijft geven. Smetteloos werden we tot op de parkeerplaats van dat grote boze oog geloodst. Even een klein parkje doorlopen, dan omhoog kijken en je nek verrekken en je voelt je zo nietig als een mier die tegen een mens opkijkt.

Goodness, wat een hoogte en daarboven is tie smal hoor. Beneden is het een aardige joekel maar dat ding wordt steeds smaller en omdat hij rond is valt het voor de lift niet mee om daar tegen op te klimmen. Moeten we lopen Ania? - vroeg ik met mijn meest onschuldige gezicht die ik kon vertonen. “Nee eikel, er zit heus wel een lift in hoor”. Ok ok, solly zal niks meer vragen - antwoordde ik terwijl ik heel gemeen weer eens een binnenpretje had. Ach ja , John etterbak. Nadat we weer eens onszelf zowat uit hadden gekleed om door de veiligheidscontrole heen te komen (Je mag zelfs geen klein zakmesje van 1 cm bij je dragen), hebben we ons gemeld bij de ticketbalie. Daar hebben we een bedrag van 10 dollar ingeleverd en werd ons gevraagd of we een enge ziekte hadden of soms hoogtevrees of misschien wel claustrofobie. Ok die eerste begrepen we wel maar Claustro?

De lift had wel iets heel speciaals. Omdat de boog rond is kan hij natuurlijk niet recht omhoog, maar liep deze dan met een aantal kleine cabines van maximaal 5 personen per cabine, gedeeltelijk over een rails en gedeeltelijk werd hij door kabels getrokken. Om in de kleine cabines te komen moet je door een nog kleiner deurtje stappen. Wij kregen cabine 3 toegewezen. Je staat dan netjes in een rij langs de kant zodat de uitstappers erlangs kunnen. Toen die krengen gearriveerd waren begrepen we gelijk de vraag Claustro. Wij zaten met vier in de capsule. Ik liet netjes Ania en de medereizigers voorgaan en stapte zelf ook in. Waarna ik mij nederzette. Een flinke klap volgende. Wat is dat, de andere travelers schrokken en keken mij aan. It’s nothing - zei ik met een verbeten gezicht. Beetje kopstootje lol en liet niets merken van de pijn die ik nu weer had.

Dat ding is van zwaar metalen balken in 2 jaar in elkaar geflanst. We kregen door de verlichting in het inwendige van de boog een blik door een glazen deurtje. Vernuftig hoor. Het bouwwerk is in 1963, 64 en 65 aan elkaar geschroefd. 2 poten die naar elkaar toe werden gebouwd. Boven gekomen hetzelfde ritueel. Instappers links en uitstappers rechts. Wat ik al dacht. Om te beginnen was de vloer  vreselijk rond daarboven want de top was lang zo bol niet, die loopt meer puntig uit en de buis in zijn geheel is erg smal. Kleine raampjes om naar buiten te kijken . Wat een schitterend gezicht op die hoogte. Foto’s gemaakt, video gemaakt en toen weer down. Even voor de leedvermakers onder u. Bij het instappen hoorden  we weer een klap. Verder zeg ik er maar niets van. Zo die ervaring nemen ze ons niet meer af, erg mooi en erg leuk en erg apart.

Nu de foto’s beneden nog even maken door Ania. Ik natuurlijk geconcentreerd met mijn cameraatje rondgestapt, das het voordeel van een video. Dat zijn 100derden fotootjes waarbij je juist niet stijf wordt van het stilstaan. En nu lezers, nu weet ik het zeker. Ania , Ania, waar zit je nu weer? Even bellen. Ja, ben onderweg - zei een slechte krakende stem. Slechte verbinding? Ja hoor ik ben echt ingeruild, deze jongen is niets meer waard dan een Nikon D5100. Goed we werden weer verenigd en zijn even een oud gedeelte van de stad doorgelopen wat direct naast de parkeergarage ligt. Oud maar leeg, helaas de cafeetjes waren nog leeg we waren misschien te vroeg. Dus dan maar even Downtown ingereden waar we vanuit een park aan de achterkant van het Colosseum foto’s konden maken van de boog die als het ware over het Colosseum heen boog, lol boog, waar komt dat woord boog vandaan? Die boog staat als het ware altijd gebogen.

We hadden honger en we stonden recht voor Hooters. Dit restaurant heeft de onsmakelijk gewoonte om alle serveersters uit te rusten met een paar flink opgeblazen manneverwenbollekus, die dan door een t -shirt behoorlijk geaccentueerd moeten worden. De meiden moeten een model figuurtje hebben en lopen verder in een hotpants rond met kleine kontjes. Gelukkig hangt er een zwart tasje aan de voorkant van dit broekje om liplezen te voorkomen. Geen gezicht al die mannen met een zwevende tafel voor zich toch? Ja mensen preuts Amerika, haha. Gelukkig kan je er gewoon ook kip en ander vlees kopen om te eten hoor. Dus wij onze bij een sexy pratende serveerster bestelde maaltijd in onze slokdarm laten glijden en toen snel de zaak uit voor John misselijk werd van al die kip.

Terug naar de bolide en dan op naar Springfield een klein stadje weer meer in de richting van Chicago. Jawel stadje, vergeet het maar het blijkt de hoofdstad van Illinois te zijn en wij maar denken dat Chicago dat was. Maar goed we waren er nog niet, eerst zoveel mogelijk de route 66 volgen. Ania had het weer keurig voor elkaar. We reden zoveel mogelijk binnendoor samen met Steve de aaipet die ons om te beginnen naar een brug over Mississippi stuurde die in 1926 is gebouwd, in 1970 is afgekeurd, in 1989 is gerenoveerd, wat 3 miljoen heeft gekost, 3 keer zoveel als de bouwkosten, en vervolgens nu als voetgangersbrug en fietsbrug dient. Hilarisch is wel dat als iemand op die brug fietst of loopt hij behoorlijk de weg kwijt is. De zaak ligt mijlenver van de bewoonde wereld. Een brug met een horizontale knik van 22 graden halverwege. De auto’s in die tijd moesten een rare bocht maken, maar ruimte zat want er reden toen bijna geen auto’s. Foto’s gemaakt en op naar het volgende object over de route sixtysix.

Het was best interessant om dit gedeelte ook eens te zien, we hebben andere delen ook al mogen aanschouwen in andere staten en als je je dan bedenkt dat deze route zo oud is en mensen die route toen destijds al namen dwars door Amerika heen dan is dat best interessant. Natuurlijk  zijn er andere wegen aangelegd in de tussentijd, dus soms liep de 66 anders dan wij reden. “Zullen we hier eens van de normale weg afgaan en dan de 66 weer even volgen”, zei Ania op een gegeven ogenblik. Ok, ik een draai aan mijn stuur en hup een oud versleten wegdek op. Een wegdek wat sinds die tijd niet meer is verbeterd. Dus een hobbelige en koptegendak stotende weg. Een paar mijl gereden en toen kwamen we volgens petje weer vlak bij de normale weg uit. MMmm, staat daar nou vroeg ik mij af. We kwamen bij een overweg waarvan de lichten en de bel al uren aan het werk waren want het geluid leek van geen kanten nog op een bel en de batterijen van de rode lampen waren ook al bijna op. Er stond een trein met containers 2 hoog opgestapeld als blokkade van de weg stil. Welnu wat nu dan? Terug? Wow das een lange optie, er omheen? Haha, als je al containers 2 hoog op een wagon zet hoe lang kan je dan een trein maken in Amerika. Ik heb eens een trein op een video gezet en die dingen kunnen soms 4 to 5 km lang zijn met 4 locs ervoor. Optie 3 werd gehanteerd. Aaipetje, en jawel die wist een oplossing, het was iets om, maar het lukte wel. Dus die tegenslag werd door Apple ook weer opgelost.

Nog een paar leuke 66 bezienswaardigheden aanschouwd en uiteindelijk aangekomen in het Hotel. Onder weg had Ania ook weer op het padje een hotel gevonden die Route 66 heet. Hoe toepasselijk kan het zijn lol. Daar aangekomen viel mijn onderkin wel een beetje naar benden. Dit was echt gaaf, het was als museum ingericht met alle attributen uit het verleden. Oh, nee he, moet ik met een slaapmuts op zeker en hebben we kaarsen als verlichting, en moet mijn bed met een kruik opgewarmd worden. Misschien wel een bedstee. Hebben ze vast en zeker geen Wifi. Hoe moet ik nu de lezers tevreden stellen. Maar niets van dit alles, gewoon een goed hotel met alle comfort voor doorreizigers.

Snel omkleden en dan weer een paar km de stad in om te gaan eten. Ons is verteld dat er een Cafe is wat Brickhouse heet. Even weer (durf het bijna niet meer te zeggen, maar onze vakantie wordt wel sterk beïnvloed door Apple), erbij en ja hoor gevonden. Auto geparkeerd en ….”Hoor jij die trompet ook”. Er stond een man lekker op zijn gemakkie midden op straat met zijn trompet de buurt wakker te houden haha, dit is Amerika, dit kan dan gewoon. Wij het eetcafe in en daar kan je smakelijk een Horseshoe sandwich eten. Dat is een boterham met vlees erop en daarbovenop weer patat met gesmolten kaas. Volgens mij is het een Turkse Kapperszaak. Ania nam een vega horseshoe en ik een pulled pork (is dat niet een afgetrokken varken? Lol). Het was verukkelijk. We hebben nog even wat inkopen gedaan voor de rit morgen en toen maar weer hotelletje en bedje in. Morgen het vervolg over de route 66 richting Chicago.