Here we go again....

Amsterdam - Atlanta - Asheville - Las Vegas: 29 aug - 3 sep 2018

Mijmerend zit ik op de 23e etage uit het raam te kijken naar de massa verlichting die de wereld vermaakstad bijna compleet in het daglicht zetten. Terug denkend aan de dag dat de reis naar Amerika weer was aangebroken. Vroeg ons bed uit om dan om pak weg 4 uur in de auto te stappen. Nog even snel wat huisvuil illigaal in de ondergrondse container gooien en dan roepen “schiphol here we come”. Illigaal? Jawel want als bewoner van een laagbouwwoning mag je niet volgens de regeltjes je vuil in de voor de flats bestemde container werpen. Men heeft nog liever dat de maaien uit de plastic vuilcontainer kruipen dan dat de zak zomaar in een container verdwijnt die je eigenlijk niet mag gebruiken. Dus ik ondeugend toch gedaan.

Zoals altijd was het vliegen weer matig leuk te noemen, ook al zit je in een redelijk luxe luchtbus, het blijft afzien als je 10 uur in een stoeltje moet zitten waar je je amper in kan bewegen. We hadden 2 stoelen voor onszelf zodat we niet te maken kregen met een mogelijk riekende vreemdeling. De reis verliep spoedig mede dankzij de ruisondeerdrukkende koptelefoons en de gedownloade Netflix films op ipad.

Atlanta was onze eerste bestemming, want het liedje “er is er 1 jarig, dat kun je wel zien dat is hij”,  was ons welgevallig. We gingen namelijk naar de verjaardagspartij van Karel een vriend, die in Johnson City Tennessee woont. En natuurlijk wist deze van niets, zoiets heet dan weer een verassing. Even bij onze vaste autoleverancier een voertuig uitgezocht, welke deze keer een witte bolide was genaamd, Chevrolet Malibu, en toen de weg op. Het was even wennen want tja, wij Nederlanders zijn toch een veel wilder verkeer gewend dan dat ze in Amerika er op na houden. De verkeersdiscipline is toch net even iets groter dan bij ons. De rit van pak weg zo’n 7 uur lag voor ons. Maar gelukkig was dat pas de volgende dag. Nu eerst even relaxen in een motel ergens in de richting van de route. 

De volgend dag vroeg opgestaan een simpel ontbijtje genuttigd en toen hoppa richting Asheville. het weer zat mee, een temperatuur van 65 graden was redelijk te noemen alhoewel dat wel opliep naar zo’n tachtig gedurende de dag. Wat heerlijk weer om te genieten van koperen Nelis.

Onderweg kregen we de nodige berichtjes van Cinthia, die ons uiteraard welkom heette in the States, deze berichten gingen natuurlijk over het scenario om Karel te verrassen. mmm, was er iemand nerveus haha. Ach ja mag ook wel he, je krijgt tenslotte niet elke dag mensen over uit Europe om een 70 jarig jubileum van je husband te vieren. De afspraak was de laatste tijd best een aantal keren aangepast en dus ook nu weer. Uiteindelijk konden we het eens worden hoe we het toneelstukje zouden opvoeren. Toch wel handig dat wereldwijde internet, want de regie werd volledig in de auto gemaakt.

Om pak weg 12:00 uur waren wij in het prachtige Grooves Inn in Asheville, een hotel wat tegen een berg was gebouwd met een uitzicht over de Smokie Mountains. We hebben ons eerst even georiënteerd en een paar scenes in onze verbeelding genomen. “Als hij nu daar binnen komt dan moet ik hier zitten”. “Ja maar als hij dan daar loopt dan kan het weer anders zijn”. En zo ging het even een paar minuten totdat we het eens waren over het feit van “WE ZIEN WEL”. 

Ik ben een aan tafeltje gaan zitten, heb mijn pruik opgedaan ondersteund door een cap met zonnebril en een paar smerig uitziende kunsttanden. Die tanden was wel aan apart verhaal, want die had ik gekocht in een feestartikelen winkel in Rotterdam en daar zat lijm bij. Nu ben ik niet echt zielig over tanden maar om nu mijn volledig kronengebit te gaan beplakken, nee dus niet. Ik had kauwgum gekocht in Nederland en dat ging prima dus ook nu hier in de States maar met kauwgum geprobeerd. Maar wist ik veel dat ze hier alleen maar mondvriendelijke gum verkopen dus gum wat niet aan je tanden plakt. Pfft lekker, nu valt mij gebit uit mijn mond als ik iets wil zeggen. Maar goed ik dacht als ik het nu lang genoeg in houdt dan droogt het wel en zal het wel plakken. Dat lang genoeg werd inderdaad TE lang genoeg. 

Cinthia had SMS gestuurd dat ze om 13:00 er zouden zijn. Nee, wilde Karel onderweg zijn auto door de wasstraat gaan rijden, want hij was vies. Tja en die wist niet dat wij in dat hotel zaten te wachten. Dus u begrijpt de kauwgum werd niet hard en daar het pepermuntsmaak was, begonnen mijn tanden al aardig uit te bijten. 

 Uiteindelijk kwamen ze om 13:20 aan en nu werd het dus menis. Zij liepen de grote lobby in, redelijk in mijn richting en wilden naar buiten het terras op lopen. Ik zag mijn kans schoon en liep als een zwerver aangekleed van achter op hen af. Mijn telefoon aan mijn oor en al mompelend begon ik Karel en zijn ega te irriteren met een stom gebrabbel aan de foon. Karel keek verbaasd en nam mij  van tot tot teen op, zo van, hallo doe even normaal, wie ben je dan wel. Na toch wel enige minuten begon hij het verdacht te vinden en zoals hij zelf zei herkende hij mij aan mijn armen, nou ja, nu vraag ik je, iemand aan zijn armen herkennen. Maar goed ik voelde dat dus ook aan en sprak in mijn telefoongesprek de woorden,” oh you mean Excelsior,” uit (zijn favoriete voetbalclub dus), tja toen werd de verassing dus een real life. Na toch wel enig ontroering begroeten we elkaar weer uitbundig terwijl Cinthia waarschijnlijk toch met enig vochtige slip zich rot stond te lachen.

De verassing was geslaagd. Ania had van achter een pilaar het toneelstukje opgenomen, edoch iets te ver weg, maar goed iets stond er wel op.

We hebben gezamelijk een heerlijke lunch genoten en na het stadje Asheville even bekeken te hebben zijn we langzamerhand huiswaarts gekeerd.

 Wat is het toch heerlijk als je als Amerikaan jezelf kan zijn. Ergens midden in de stad stond een groep mensen op trommels te slaan en er kwamen er steeds meer bij. Het publiek danste op de maat gewoon mee en niemand nam aanstoot aan elkaar. Doe maar gek en wees jezelf. Ja wel dit kan in Amerika. Waarschijnlijk moet er bij ons een vergunning worden aangevraagd.

De volgende dag en het verdere weekend hebben we Karel zijn feest doorgevierd met name zaterdagavond bij zijn zoon op het terrein rond zijn huis, alwaar we het spel boerengolf hebben geïntroduceerd en met succes, want men had het naar de zin. 

Op maandagmorgen zijn we vertrokken richting Atlanta en vandaar uit weer een luchttaxi genomen naar Las Vegas, waar ik nu vanuit het hotel door het raam naar oa de strip zit te staren en dit verhaal aan het schrijven ben.