Dag 13 - Klompen dansen

Holland, Michigan – 14 september 2013

John, hoor ik inde verte roepen, opstaan, het is tijd. Pfft, was al drie keer opgestaan vannacht en nu weer. Echt niet, dus ogen dicht houden, net doen of je slaapt. Maar tja hoe lang kan je dat volhouden. Voelde een lichaam boven op mij. Dus dan maar smoes verzinnen. Mmmm , voel me niet zo lekker ik heb zware hoofdpijn ben vreselijk ziek. Ja dag, haar algemene stopwoordjes. Hoe kan dat nou. Ik had inmiddels zoiets van, waarom opstaan het is nog vroeg en we blijven toch 2 dagen hier. He, wat zeg je nou, ech nie, dat is niet hier dat is niet morgen dat is pas in Indianapolis. Oh shit, heb ik weer foute klok in mijn koppie. Dus nu wordt het laat door mijn schuld. Ik kruip met tegenzin mijn bed uit, die bedden slapen lekker hoor in die motels. Te laat voor het ontbijt nu dus. Haha geeft niet we gaan wel een lekker ontbijtje halen ergens. Eten zat hier, kijk maar om je heen. Sommigen snoepen er ruim van, dat zijn lopende voedselverwerkers, ok beetje ruim in omvang maar ze geven wel aan dat je in Amerika vreselijk lekker kunt smullen. Maar goed, ons systeem even snel ingepakt, ik de zware, Ania de lichte delen, pfft, lekker verdeeld zeg. Maar goed ik ben natuurlijk een stoere vent. Op weg naar Subway, want die heeft best lekker ontbijtjes. Hap slik weg en op naar DUTCH Village.

Was niet ver en ligt nabij het plaatsje “Holland”. Die emigranten konden schijnbaar geen afscheid nemen van hun verlaten land, want wat schetst onze verbazing. Er verschijnt een parkje (dorpje) voor ons neus welk ogenschijnlijk 100 jaar terug gaat in de tijd. Die emigranten hebben waarschijnlijk gedacht dat Nederland stil is blijven staan en alle inwoners op klompen blijven lopen,  en de hele dag kaas dragen. Nee, er stond zelfs een Lama als toonbeeld in een kinderboerderij. De post wordt bezorgd door een paard en wagen, waarvan ik zoiets heb. Dit karretje lijkt meer op een Amish wagentje dan op iets wat ooit ook maar onze zwegen heeft bereden. Klompen WERDEN met de hand gemaakt, maar ook bij ons in Nederland gaat de automatisering door. Kaas WERD gemaakt met de hand en ga zo maar door. Elk personeelslid liep in een boerenpakje op klompen door dat park.

Kun je jezelf  voorstellen dat we allemaal nog zo zouden lopen door Amsterdam of elk andere stad dan ook. Nee, de Amerikaan die Nederland niet kent, krijgt hierdoor duidelijk de indruk dat wij een boerenvolkje zijn die in een soort sekte leven en stil zijn blijven staan. Wij als Nederlanders hadden nog nooit een klompen dans gezien, dus hier konden we ons hart ophalen. Vier Amerikaanse jongeren, die waarschijnlijk niet eens weten waar Nederland ligt, deden voor ons een aantal dansjes die ingestudeerd zijn. Oh , het neemt niet weg dat het wel vermakelijk is en chapo voor de mensen die hun best doen. Maar dit is niet de vertegenwoordiging van het Nederland van vandaag en dat is toch de bedoeling van dit parkje. Zou zeggen ga mee met je tijd Staff members. We hebben op internet eens opgezocht wat andere mensen ervan denken en inderdaad de negativiteit, die ik nu hier ten toon spreidt wordt duidelijk door velen gedeeld. Sommigen schamen zich zelfs maar zover wil ik niet gaan tegenover de Amerikaan. Hoe dan ook ik was toch blij dat ik het gezien heb want ondanks alles was het best vermakelijk.

Na mijn 5e plasbeurt (tjonge, wat heb ik dit jaar hier, zou het dan toch door dat meer komen, ik loop leeg hier), zijn we Downtown “Holland” ingegaan . Een mooi stadje, maar wat had het met Holland te maken behoudens enkele Nederlandse opschriften en de namen van het stadje zelf. Het is zo Amerikaans als het maar zijn kan. Er lopen zelfs geen Nederlanders rond, oh ja toch nog 2, John en Ania dus. Een niet al te lange straat met gezellige winkeltjes en erg strak opgezet. Bomen links en rechts en zeer langzaam rijdende auto’s gaven een rustige en gezellige indruk. We waren er wel snel doorheen, dus maar even een Frozen Yoghurt genomen en onze lunch in een restaurant genaamd “New Holland Brewery”, genoten. Weer niks Hollands. Michigan is bekend om zijn  Bierbrouwerijen en dus ik maar eens een gokje wagen op een vreemd biertje. Niet echt vies maar lekker is anders. Ik drink meestal wel een biertje tot op de bodem op maar deze keer even overgeslagen.

Onze volgende bestemming is Saugatuck, eveneens een op Nederland gestoeld stadje. We zitten hier in een echt emigranten gebied. Binnendoor gereden over best een rustieke weg. Na aankomst reden we langs de haven cq. wandelboulevard en hadden wel zoiets van, Goh, wat ziet dit er leuk uit. Maar wel erg toeristisch. Maar goed het seizoen is voorbij dus voor ons een voordeel want dan hoef je niet in de rij over straat te lopen. Stukje gewandeld, Ania kwijt. Ok, ik heb het geduld van een slak, kan uren zitten op een bankje, maar het vocht in mijn lichaam klopte weer aan bij mijn prostaat. Ania opgezocht, en ja hoor, gevonden.

Een tassen en schoenen zaak was weer de oorzaak van de tijdelijke scheiding. De verkoopster, was zoals vele Amerikanen vriendelijk en nam direct de schuld op haar dat het zo lang duurde. “Sorry, sir, but I had to explain where the beach is for a nice sunset”. Ik als eveneens vriendelijke Nederlander wimpelde haar verontschuldiging weg en zei, “ No prob, I am a man and a man has always to wait when his shopping wife is finished”. En tegen Ania,  ZOU JE NIET EENS OPSCHIETEN IK MOET ZEI…..Haha, ze kon het toch niet verstaan, die vrouw dus. We namen afscheid en zochten een openbare restroom, nou “Rest” zeg maar gerust “ Alles”, want ik moest echt weer helemaal. Niks te vinden, dan maar een koffiezaak in. Ania bestellen. Ikkuh mijn behoeften. “Lekker plasje heb jij zeg, dit kost 4 dollar”, zei Ania bij terugkomst, Als je zo doorgaat moeten we de ziektekosten verzekering aanschrijven. Koffie in de hand verder wandelend.

 Spreekt mij wederom een Amerikaan aan. Dit is toch iets wat je bij ons niet tegenkomt. Ik loop gewoon met mijn koffie over straat, vraagt een man, “Where did you get the coffee?”. Tot nu toe wel iets normaals, zouden wij ook doen, maar daarna weer een conversatie over wat we hier doen en dat zijn familie iets had met Nederland enz. Dit spreekt mij wel aan die praatjes zo maar op straat. “Well, enjoy your time and maybe we see each other ever again”. Haha, jaja. Ania wist wel een restaurant te vinden, want tja zij is nu eenmaal vega, dus dan wordt het moeilijk zoeken telkens weer in een land waar miljoenen koeien geslacht worden voor de Steaks en Ribs. Ja hoor een groot Italiaans restaurant gevonden. Bankjes voor de deur. Oh, wat is het hier gezellig. De bankjes waren allemaal bezet. Bleek dat deze mensjes zaten te wachten op een tafeltje en dat scheen een uur te duren.

Wow, das ietjes overdreven, dus ander restaurant opgezocht, gevonden (The Butler), druk, maar wel plaats. Mijn  steakje genomen en verder salade maar die verhuisde naar Ania. Maagie vol, bijna afrekenen, komt er een vrouw met 2 kerels binnen waarvan er een enigszins liep te waggelen. Goed opletten en ja hoor, conclusie was getrokken. Die ene vent was aan het delirium en de andere enigszins beschonken. Nee he, komen ze direct achter mij zitten. Ania haar oren gingen op scherp en kon mij vertellen dat ze probeerde de meest dronken persoon het eten in zijn kanaal te persen, wat niet direct lukte, want dronken mensen zijn soms wel eens eigenwijs . Snel afrekenen voordat straks de tafel vol ligt met zijn maaginhoud.

Slaap lekker, ennuh bekijk de video’s die we erbij zijn gaan plaatsen.