Dag 18 - Time capsule

Johnson City, Tennessee - 19 september 2013

Gordijn open en wat zien we... juist ja een big douche. Althans daar leek het wel naar ok de kraan stond nog niet open maar dat duurde niet lang. Ja het was sombertjes, dus wat doe je dan op zo’n dag. Voor Ania was het niet moeilijk, die heeft mooie nagels en dat wil ze ook zo houden dus afspraak maken bij de nailshop. Nu vinden wie die shopjes over de hele wereld wel en ze worden dan ook vaak bemand door Aziatische mensen. Zo ook hier, Cinthia had een persoonlijke pedicure vlakbij, uuuhhh, vlakbij? 30 km rijden, maar goed, dat is normaal toch. Na het uitgebreide ontbijt, wij op pad. De glazen winkeldeur geopend en ons gemeld bij Tina he: “Hallo. How are you?”  was weer de begroeting, nu wil het geval dat we haar al eerder hadden ontmoet dus was het weerzien wel even leuk. 

Ania nam plaats op de stoel, waar ze dan ook gelijk een rugmassage kreeg vanuit de stoel vandaan en Johnny even op de bank met foontje internetverbinding zoeken. Nu wil het geval dat Cinthia even van te voren gebeld had en gevraagd had of er plaats was voor zowel mij als Ania. Jawel, had dat pittige Aziatische stemmetje gezegd. Dus toen ik op de bank zat had ik eigenlijk wel zoiets van, de naam “Heenes”, speelt mij weer parten, wedden. En jawel hoor lezers, na enige tijd riep Ania mij om ook op een stoel te gaan zitten. Sorry, sorry, kwam uit dat schattige Vietnamese mondje. Ze was mij dus duidelijk vergeten. Ach ben het gewend om in de ordner vergeten stukken geplaatst te worden. Zo voetbadje, dametje op stoeltje met het nodige gereedschap en de voeten werden verzorgd. 

Ennuh, dat doen ze prima hoor. Die kittige handjes, ach we weten toch hoe klein alles is bij die vrouwtjes, lol, gingen snel van de ene teen naar de ander, daarna nog even een kuitmassage en in mum van tijd schoot ik weer met schone voeten mijn schoenen in. 

Op naar huis, Zo binnen 60 km hadden we weer nieuwe voeten en geverfde nagels, who’s complaning. Trouwens “Veilgheisregio Rijnmond”, ik heb een nieuwe functie ontdekt misschien wat voor de narmensen (sorry andere lezers, maar dit is een brandweer fenomeen en probeer dit alsjeblieft niet te begrijpen). Onderweg, “kijk nou, een politiewagen met zwaailichten”, deze reed achter een grasmaaimachine om deze te beschermen tegen het verkeer als hij even voor een gedeelte over de weg heen kwam. Toen we dichterbij kwamen stond er met grote letters op “Fire Department”. Nu was het mij opgevallen tijdens onze tour dat de politie veel aan bescherming doet van bvb wegwerkers, ze zijn bijna altijd ter plaatse als er gewerkt wordt, maar dat ook de brandweer dit soort werkzaamheden deed was weer even nieuw. Verder die dag nog wat dingen afgehandeld, zoals met Karel even een drive in bank bezocht, om dan vervolgens rond 7 uur PM op de Country Club te verschijnen, nee niet voor de Hawaii party, die is vrijdag pas.

Maar de club bestaat 100 jaar dus zijn er ook nog diverse andere festiviteiten. Er was een idee geboren om als lid de mogelijkheid te krijgen om een aantal zaken die je leven aangaan zoals foto’s of iets dergelijks in een capsule te stoppen. Deze wordt dan begraven en 25 jaar later opgegraven. Een leuk idee wel. En dan gelijk ik weer met mijn verdorven idee-en," he Karel ", wat denk je van een condoom, dan kan je gelijk testen of hij na 25 jaar nog te gebruiken is.lol". Maar dat moet dan natuurlijk officieel bekrachtigd worden met enkele regeltjes. Om iets in de Capsule te mogen plaatsen werd een bedrag 20 dollar en 13 cent berekent dus een bedrag $ 20,13, heel toepasselijk toch.Hiervan werd een festiviteit gemaakt met de nodige booze en food, zanger erbij en de mood is geboren. 

Een toespraak van de General Manager is voor mij knoekenboerenamerikaans, daarmee geef ik aan dat ik de helft niet begrepen heb. Maar maakt niet uit een goed Nederlander redt zich overal uit. Een brede glimlach en yes and no op het juiste moment doet wonderen. Leuk om al die Amerikaantjes met elkaar te zien converseren, toch net effe iets anders als bij ons, moeilijk te beschrijven, dus doe ik dat maar niet. En zoals gewoonlijk werden wij regelmatig aangesproken met de woorden, “Where are you from?” Sommigen hadden we in het verleden ook al ontmoet dus dat was alleen maar leuk, want dan krijg je “Nice to meet you again”. 

Achter mij ging een stel zitten, die naar het zich liet aanzien buiten de club ook de booze hadden gevonden. Zij was met haar ogen, houding en manier van praten al duidelijk in een met nevel gehuld eigen wereldje. Alhoewel haar vriend, man of misschien wel broer, (alhoewel gezien de romantische uiterlijkheden, dit niet echt logisch was), toch meer op de echte wereld aanwezig was, had hij ook duidelijk niet aan de limonade gezeten. Hoe dan ook ze waren vriendelijk en ook geïnteresseerd in ons. Ik moest zelfs een handzaam flesje AMSTERDAM Vodka van haar in ontvangst nemen, die ze even snel uit haar handtasje had getoverd. “Ow, hebben wij dat ook al in Nederland”, maar nee dit was in Amerika gekocht dus zal wel een naam hebben en niet met Nederland te maken te hebben gehad.

Leuk gepraat, lekkere warme avond, dus nog lang gezeten en toen, naar bed naar bed zei duimelot.