Dag 19 - Vertrek Tennessee

Ons verblijf bij onze vrienden in Tennessee was zeer indrukwekkend, veel oude bekenden gezien en ook weer veel nieuwe bekenden gemaakt. De direkte vrienden van onze vrienden waren zeer vriendelijk (goh wat kan je het woord vriend toch vaak vriendelijk gebruiken). Een heerlijke week gehad en daarmee denk ik ook wel Cinthia hebben te kunnen ondersteunen. Soms een treurig momentje, maar over het algemeen hebben we toch ook wel de lach mogen begroeten.

De celebratiën of life voor Karel was tweeledig. De gedachten naar hem mochten we zowel in treurnis als in happyness meemaken. Er werden veel foto’s bekeken en ook werd er nog een video gedraaid, gemaakt door vrienden uit Berlijn, die zij 15 jaar geleden hebben ontmoet en ook elk jaar weer ontmoet hebben. Deze mensen zijn speciaal dit weekend komen overvliegen. Flinke opgave  moet ik zeggen. Al met al was het een goede organisatie en een prima afsluiting van een periode die niemand wenst maar wel op je afkomt.

De reis naar Niagara verliep via de Grote stad Pittsburgh. Zoals altijd reden we binnendoor en zowel Tennessee als West Virginia zijn staten met veel groen een bergachtig gebied en een heerlijke temperatuur. Ze liggen dan ook halverwege Canada en Florida, dus koud en heet, dus dan moet het warm zijn haha. Wat een theorie.

Die Amerikanen weten echt wel hoe je een weg moet aanleggen. De binnenwegen zijn glooiend vol bochten van stadje naar stadje aangelegd, ons jeepie leek soms wel een rollercoaster, maar zo bleef ik als driver alert en wakker. Onderweg werden we geconfronteerd met een boogbrug die schrik niet op een hoogt lag van 267 meter boven het diepste punt van het dal waar een snelstromende rivier stroomt. De rivier wordt dan ook ruim gebruikt om te raften met hele groepen mensen op rubber vlotten. De brug staat op een boogpeiler van een halve kilometer lang en is zelf net iets minder dan een kilometer. Natuurlijk moet je dan even stoppen om dit te bekijken. En raad dan maar wat je tegenkomt? Ja hoor een visitor centrum, want men heeft van deze brug dan ook maar heel terecht een toeristische attractie gemaakt.

Uiteindelijk na de nodige urinaire stops en Starbucks pauzes kwamen we in Pittsburg aan. En lezers dit moet je meemaken. Wat een binnenkomst is dit. Het laatste stuk moesten we via een highway afleggen. Hoe saai kan dan zijn. Eerst even onze bagage geloosd en de sanitaire behoeftes volbracht in het hotel. Even onze magen vullen met nieuwe brandstof, dus maar even de stad in. Weer even de highway op, vreselijk druk en veel vrachtverkeer en alsof dat nog niet genoeg is zie je ineens een tunnel voor je verschijnen, nog saaier om door zo’n sluis te rijden. Aan het einde van de tunnel komt het licht en dannnnnnn….BAM de skyline van een stad voor ons met giganten van gebouwen met als contrast de oudheid van de bruggen over een rivier, dit moet je zien, dit kan je niet vertellen. Het is een bekend fenomeen van Pittsburg om hier binnen te komen. Het BAM op je view effect.

Ania had onder weg een restaurant gevonden en natuurlijk via onze inmiddels toch weer verworven vriend de SKY roamer die, ondanks alle ellende, ons met internet bleef verbinden. Primanti Bross was de naam. Tja, wat houdt dat nu in. Een sandwich waarop een hoeveelheid frites en dan naar keuze ruim belegd. Apart? Ja dat wel, lekker? Bedenkelijk. Waar ligt dit restaurant? Hmm een beetje achteraf uit het centrum. Nu zegt mijn ervaring van al die steden dat vaak iets uit het centrum de wijken vaak wat smoezelig overkomen om maar niet te zeggen van bedreigend in die grote steden. Maar goed we gaan kijken. Even gezocht via Google map en ja hoor, gevonden.

Het restaurant was met felle reclame duidelijk te herkennen en waar lag het? Ja hoor midden tussen de afbraak gebouwen, leegstaande en sloop panden. Maar je mag niet oordelen zonder ervaring. Wij naar binnen door een krakende scheefhangende klapdeur, maar goed je mag niet oordelen zonder ervaring. De vloer was pas een maand geleden aangeveegd, maar goed je mag niet oordelen zonder ervaring. Op de tafeltjes lagen geen kruimels en glommen mooi wat bij nader onderzoek het vet van de voorgaande bewoners bleek te zijn of zou het schoonmaakdoekje olijfolie bevatten?

We bestelden onze maaltijd bij een best wel leuke meid maar die had haar stem thuisgelaten althans de romantisch versie. Degene die ze nu liet horen was alsof ze zelf de tafeltjes schoonlikte. En zoals gewoonlijk had Ania het menu weer geheel aangepast naar haar vegetarische behoeftes. Na enige tijd werd het verlangde gebracht. Een sandwich ter grote van een halfje witbrood en redelijk dik gesneden, de patatjes staken er aan de zijkanten uit alsof deze zeggen wilden, trek mij los en eet mij eerst. Mijn gezicht was een beetje betrokken zo van, gatver, moet ik dat eten zonder bestek en bord, want het was de bedoeling dat dit direkt vanuit de verpakking zo naar je slokdarm moest verhuizen. Mijn mond kan groot zijn maar dan heb ik het over het geluid van mijn stembanden. Als ik mijn kaken moet kraken om het gat groter te krijgen omdat de sandwich het formaat had van 4 Nederlandse boterhammen op elkaar dan heb ik toch een afmetingsprobleem. Proppen dan maar.

Het was echt zo’n boterham waarbij je na het verorberen een complete douche nodig hebt. Tegenover ons kwamen 2 mannen zitten die waarschijnlijk ook een nieuw avontuur waren aangegaan want ook zij waren een beetje verbaasd over het concept. Maar goed echt verschrikkelijk was het niet, dus het maagje was wel gevuld. Weer een ervaring rijker. Nog even rond  gereden in de strakke binnenstad en wat schetst dan de verbazing. Ja hoor, kijk dan daar is nog zo een Primanti Bross tent, maar nu een stuk moderner en zag er veel beter uit. We konden nu oordelen vanwege de ervaring. En de tent kwam niet hoog op onze dinerslist. Terug naar het hotel om Klaas Vaak tevreden te stellen.