Dag 20 - aankomst Niagara Falls

Een redelijk uit te houden temperatuur gaf ons weer vakantiemoed. Uiteindelijk moeste  we toch weer een flink stuk rijden vandaag en dan is een zonnetje welkom, maar helaas die was er even nog niet. Ania had nog even zitten googlen en kwam er achter dat er niet al te ver van onze tocht een manneke woont die de gewoonte van zijn leven heeft gemaakt door alles wat hij vindt of tegenkomt een verfje te geven en dit dan te exposeren in zijn tuin of huis.

In een gewone straat met bomen en geparkeerd auto’s, valt een huis met hele bonte kleuren wel erg op dus lang zoeken hoeft dan niet. Even kijken of we de auto niet verkeerd neer zetten want parkeren langs de straat is aan regels gebonden in Amerika in verband met schoonmaken van de straat of parkeren voor een brandkraan. We waren iets te vroeg, de goede man opent paas om 10 uur zijn kleurig optrekje. Ergens aan de zijkant van de woning wordt een deur opengedaan en een vrolijke stem roept de om het huis slenterende mensen toe. “Hi folks, good morning, how are you all, follow me”.

En terwijl hij dit zo roept opende hij een deur en konden we hem volgen door de gigantische rommel, maar wel alles met kleurtjes. Hij sprak de aanwezigen toe over zijn nieuwe project en gaf een ludiek uitleg daarover. Een paar deksels van de verfbussen had hij als een soort wieken aan elkaar geflanst en geverfd. Gaaf he, was zijn opmerking daarbij.

Een redelijk lange uitleg van zijn leven als kunstenaar volgde en op een gegeven moment wees hij naar mij. “ De man is mijn voorbeeld”, zei hij met een echt hoog kunstenaars stemmetje”, ik heb bij dit soort mensen altijd een speciaal artistiek gevoel en daar hoort dat weer zo’n speciaal stemmetje bij, moeilijk uit te leggen. “I give you this card”, waarop hij mij zijn visitekaartje  in mijn handen drukte, “ I take the card back” en gelijk rukte hij dit kaartje weer uit mijn hand.

Hierop legde hij uit dat dit bijzonder onvriendelijk was. Wat hij daar nu mee wilde zeggen weet ik nog steeds niet, ik heb er nachten van wakker gelegen haha. Toen hij dat zei, rukt ik het kaartje weer uit zijn hand en zei, “You are right, so give me the card back then.” Hij lachte hierom. De clue  is mij nog niet duidelijk. later kregen all de bezoekers een stapeltje kaartjes met de mededeling dit rond te spreiden in de diverse landen waar de mensen vandaan kwamen. Dit was een bijzondere ervaring van een bijzondere man.

De reis naar Niagara was niet bepaald eentje van, oh wat fijn dat ik reis. De kou had de overmacht weer genomen en de regen liet zich weer zien. Langzaam beginnen ook de wegen slechter te worden.  Mmm we rijden niet eens al in Canada. Als je langs het Eriemeer rijdt zie je in de verte al de druppeltje Niagara water omhoog stijgen, want die gigant van een waterval spettert behoorlijk. De spanning steeg te top, we moesten uiteindelijk als verre Europeanen weer met de auto een grens passeren tussen 2 grootmachten.

Dus wat voor een “aardige”, douanebeambte zouden we nu weer treffen. “Hi, folks”. Nou dat viel mee we werden in ieder geval welkom geheten. “What are you going to do?”. Ach het standaard ritueel he. Maar toen kwam het, “How did you met each other?” Een “?” kwam boven mijn hoofd te staan. Waarom wil hij dat nu weer weten. Welke versie zullen we hem op zijn mouw spelden. De tijdelijke verblijfsvergunning voor USA moesten we zelf uit ons paspoort scheuren want zoals hij zei, “Als ik dat doe en ik maak jullie paspoort kapot dan heb ik een probleem”. Ik wou dat hij had gedaan dan had ik misschien wel een miljoen schadevergoeding kunnen eisen. Dat doen ze wel meer in deze landen.

We reden Niagara in de speelautomaten en casino’s waren weer over vol. Het is niet meer zoals het vroeger was. Een stuk natuurgeweld waar een iedereen op afkwam. Het is nu een soort mini Las Vegas geworden.

Ons hotel opgezocht, een old fashion cadilliac hotel. Alhoewel het erg modern was, was het thema wel jaren 50, erg leuk opgezet en we kregen de Ghost Busters room toegewezen. Even de sanit….. je weet nog wel en dan de drukte opgezocht. Ja hoor het Canadese eskimogevoel was ruim aanwezig, OMG (zeggen ze dan hier) wat is het koud, een graadje of 5 en das koud dus. We waren best wel laat maar toen we de helling afliepen richting waterval kwam het geluid van het vuurwerk ons tegemoet. De beide watervallen zijn dan verlicht in een paarse gloed en tussen deze vallen wordt dan vuurwerk afgestoken. Best een mooi evenement. We hebben een zalige Pizzatent opgezocht en gesmikkeld. Was tenminste niet zo dik als een eerder hier beschreven boterham. Nog even een starbuckje, mijn favoriete drankje gescoord en dan bedje in.