Dag 10 - Ben ik nou radioactief of is het alleen maar glowing in the dark

03:00 uur ik duik mijn bed in man, man, wat maak ik het weer laat. Daar Ania altijd moeilijk slaapt met licht aan had ik alles uitgedaan en dus was het stikke donker. Na wat aftasten op de manier die ik in mijn werk had geleerd kwam mij een verschijnsel ten ogen die voor een normaal mens niet te geloven is. Ok, ik wil het vertellen maar dan moeten jullie beloven dat je mij serieus neemt.

Ik wrijf met mijn hand over mijn bed en met name over het bovenlaken welke wel lekker zacht aan voelde, nee schrik ik me daar te pletter van een oplichtende plek in dat laken. mmm wat ligt daar nu onder, iets wat bij aanraking licht geeft? Even zoeken maar terwijl ik dat laken opzij probeerde te halen, werd er steeds meer licht uitgestraald. Hellup, geesten in huis. zodra mijn hand het laken raakte leek het alsof er een aantal LED lampjes aan gingen op een toch wel flinke plek rondom mijn hand. Ik werd toch serieus even angstig, dit is zoooo raar. Nooit van mij leven zoiets gezien.

“Wil je mijn laken hebben”, zei een inmiddels wakkere Ania. “Nee joh, als ik rustig lig, dan zie je niks dus kan ik wel in slaap komen”. Maar toen ik enmaal lag spookte er toch wel rare gedachten door mijn hoofd: “Waar komt dit vandaan?” “Kan het kwaad een soort elektromagnetische straling  door mijn lichaam ’s nachts?”

Ik pakte mijn zooitje op en ben naar de receptie gelopen. De nacht receptionist hoorde mij slaperig aan en begon te lachen. “U bent niet de eerste, we hebben een groot aantal lakens vervangen voor polyester lakens en het blijkt dat die in combinatie met de wasverzachter zeer statisch geladen worden. Zelfs zo erg dat de deken en het laken knetteren als ze van elkaar getrokken worden”. Mmm. dus als ik het goed begrijp wordt ik geëlektrocuteerd in mijn  slaap. Nadat ik een ander setje heb gekregen ben ik met een gerust hart in slaap gesukkeld.

We hoefden niet al te vroeg op want onze eindbestemming vandaag is Chicago wat zo’n kleine 250 km verwijdert ligt dus fluitje po… vandaag.

De weg was ietsjes minder we konden natuurlijk niet langs de Missisippi meer blijven rijden en het land werd behoorlijk vlak werd. De staat Wisconsin is dan ook rijk aan land bouw en veeteelt en er wordt behoorlijk was kaas geproduceerd. Maar waar zijn dan de kaas leveranciers, je weet wel die domme vierpoters waar vrouwen sms gekscherend mee vergeleken worden. We naderden Crystal Lake een voorstad van Chicago.

En natuurlijk had de navigator naast mij een ….TJ M gevonden. Zonder dat ik er erg in had en ik luisterde naar links rechts links rechts stond ik voor de deur van dit grote warenhuis. De geschiedenis herhaalt zich zegt men weleens en inderdaad ook nu weer, tja toch maar even naar binnen gegaan, kwasie geïnteresseerd, je kan tenslotte toch niet winnen van een vrouw als het om shoppen gaat. De koffers werden weer van de rekken gehaald en de gangpaden volledig gevuld. “Wil jij even onze groene koffer uit de auto halen”. Ik moet toegeven ze zijn wel aan vervanging toe, er zit tenminste al 1 zwarte veeg over. De koffers werden keurig in het gelid gezet en gedetailleerd vergeleken op maat, uitvoering en kleur. En ik mocht ook een wens uiten tenaanzien van stevig heid en wieltjes. Uiteindelijk ben ik toch altijd de bagageduwer. Hurraay, het is gelukt de keus was gevallen op een  zwarte en een grijze Samsonite, je weet wel die van die olifanten.

Maar goed dat de winkel niet naast een dierentuin was. “John wilt jij even met een koffer over het hek klimmen bij de olifanten”. Zie je het al voor je? Advies, als je koffers gaat kopen zorg dan voor volle batterijen voor de weegschaal, een goede navigator, een shopping vrouw…en een grote auto want, de oude koffers mogen niet weggegooid worden tot alle andere TJees ook bezocht zijn die we nog tegenkomen. Stel je voor dat we nog betere koffers vinden dan ruilen we ze gewoon om ook al is het 3000 km verder. ( 1 dag later in Chicago. “Ania, ik geloof dat ik vanmorgen per ongeluk het bonnetje van TJ heb weggegooid, waar was dat ook weer voor”. “WAAAAT”. Ook al heb je een grote auto hij blijft te klein voor een boze vrouw.

Mooie he internet, even facetimen met Tennessee, terwijl we op de weg zaten en vast afspraken gemaakt als we daar aankomen. Maar nu eerst Chicago ingereden. Ania had een lokatie op whats app aan Magda gezonden dus die kon ons volgen en ja dan krijg je te lezen op Whatsapp. “daar niet stoppen hoor in de wijk”, haha. Ook Chicago kent zijn onveilige regio’s. Wat een oude lelijk slecht onderhouden stad is Chicago. Betonrot is hier ruim aanwezig, vervelozen bruggen en viaducten. Veel gesloten en verlaten gebouwen. Erg sombertjes allemaal. Maar het gedeelte waar Magda en Frank wonen ziet er dat toch weer prima uit. Een schitterend huis vlak naast een parkje.

Een ook het centrum van de stad is strak en ziet er dan weer goed uit met veel moderne gebouwen.

We worden vriendelijk ontvangen en de herinneringen worden weer opgehaald. Zij zijn inmiddels papa en mama van 2 heerlijke meiden.

De komend dagen zal ik weinig schrijven tenzij het iets bijzonders is om te vermelden.