Dag 3 - Sudbury toen en nu

Toen ik jong was zo’n jaar of 23 was het een hele belevenis als je zomaar naar Canada kon vliegen. Flink sparen en dan dacht je een hele piet te zijn, helemaal in dat verre land. Naarmate je ouder wordt ga je daar natuurlijk enigszins aangepast over denken en benader je de dingen toch weer met wat meer verstand. Maar als je dan na zo’n lange tijd terug komt op de plek waar je lange reizen ooit waren begonnen voel je toch dat nerveuze van toen weer bovenkomen.

Toronto achter ons latende zijn we de tocht naar Sudbury aangevangen. Gordijnen opengeschoven, wooow schuif ze maar weer dicht want we hebben matglas gekregen. Hallo mist, is dat nodig om mijn dag te verzieken? Regen, kou en mist… ja hoor, we zitten op de noordpool. Maar goed de auto is vandaag ons recreatiecentrum. Lekker de binnendoor wegen opgezocht en de verwarming op high. Het drukke verkeer kon ons op de binnenwegen niet lastig vallen, koffie met koek erbij en op weg naar de stad waar ik ooit voor het eerst de film Grease heb gezien en daarna nog 10 keer.

Het gestreste Canadese verkeer is toch iets anders dan het relaxte Amerikaanse verkeer. Als je niet oppast rijden ze je ook op de zebrapaden van de sokken, die Amerikanen zijn toch wel iets gedisciplineerder en voetganger vriendelijker. Trouwens Canada heeft ook niet stilgestaan vwb de vooruitgang. alleen de wegen zijn blijven hangen wat een slechte wegen zeg. Heb je net met je linkerwiel een putje kunnen ontwijken plof je met je rechterwiel een putje in, ja hoor wat een puinhoop. En als je dan denkt dat zal buiten Toronto wel anders zijn.. dan zit je fout. De hele 370 km moest ik goed uitkijken, oh wacht daar is het natuurlijk voor, je aandacht bij de weg houden. Slim hoor. Hoe dan ook de natuur in Canada is best mooi en afwisselend. Wat we onder de mist door konden zien was best de moeite waard.

Ik was in de veronderstelling dat de weg niet zoveel veranderd was. Helaas weer een denkfoutje, geen enkel herkenbaar punt was te vinden. De weg ernaar toe was soms een mooie 2 baansweg en dan weer een stuk 4 baans, maar de kuilen waren er niet minder om. Halverwege deden we een plaatsje Parry Sound aan, dit moest een rustiek stadje zijn. Mmm, ach het was niet echt slecht maar rustiek? Nee, daar hebben we toch een andere gedachte bij. En jawel meneer de kou liet van zich horen of liever gezegd zien. We kwamen zowaar bergjes sneeuw tegen. De zomer is laat. Uhhh opwarming van de aarde?

Laat in de middag kwamen we in Sudbury aan, eerst even de koffers dumpen in het hotel en dan op herkenningstour. “kijk Ania, daar is het ziekenhuis”, ….maar dat ziet er wel erg modern uit, oh wacht het oude wat ik dan beter herken stond er achter en was een bouwval geworden. Dit is dus vervangen. “Kijk Ania, daar is het Science Centre. Ja hoor, nog steeds hetzelfde. Gelukkig dan toch iets herkenbaar. De brandweerkazerne waar ik vroeger ooit had gesolliciteerd was, ook onvindbaar geworden, in plaats daarvan een nieuw gebouw. Dan maar even naar mijn vroegere logeeradres. Gevonden maar sterk verouderd en veel er omheen gebouwd. Zo ook de Drive-in bioscoop, het winkelcentrum in de stad, ja alles onherkenbaar verbouwd. Tja wat wil je naar zo’n langetijd.

We gaan maar een dinertje verorberen bij de Lachende Boeda? De wat? Ania had een leuk tentje gevonden op internet “de Laughing Budda”. Op een Budda leek het van geen kanten en de stilte was ook niet bepaald van een plaats waar een budda thuis hoort. Wat een drukte van jongeren, die lekker aan de drank waren. Dit was voeger ook anders toen mocht je in Canada alleen maar drinken in hotels. Ik denk dat die wet ook aangepast is. Onze ogen waren weer eens groter dan de maag, want alleen het voorgerecht was al voldoende om de trek te stillen. Kijk en dan is het weer makkelijk als de doggybag kan worden besteld. De bij behorende pizza ligt  momenteel te wachten voor de volgende dag. Beiden zijn we redelijk versleten van de indrukken en de tocht hier naar toe dus het wordt weer welterusten lezertjes.