Dag 2 - Een Torontodag

Toronto, een bruisende stad vol leven en 24 uur druk bezet.

Mmm mistig vandaag en freezing cold. Hallo, Canada ligt natuurlijk wel tegen Alaska en Groenland aan ze zijn ook niet voor niets zo goed in ijshockey. Trouwens de eskimo’s zijn volgens mij door de Mao opvolgers verdreven. Mijn god wat een Chinezen lopen hier rond of althans de mensen hebben het uiterlijk van Aziaten dus tja dan is al gauw generaliseren richting de Chinees.

We hebben alles even op een rustig tempo op een rijtje gezet en de planning tevoorschijn gehaald. “Ik denk dat ik de volgorde van activiteiten voor vandaag wel weet nu”, deelde Ania mede. Zoals elk jaar is zij de planner omdat ze dit leuk vindt om te doen en ik mag dan ja of nee zeggen. Let op nu komt het. “Zullen we, gezien het toch wel kille weer, die looptour door het centrum vanmiddag toch maar doen?”, was de vraag. Nu heb al tientalle jaren een broertje dood aan lopen en gezien mijn lieftallige knietjes het ook niet zo op lopen hebben, heb ik tijdens haar vraag snel mijn handen op mijn knie-en gelegd. Ssst, laat mijn knie-en maar niet horen dat je wllt lopen vandaag. Edoch toen ze de af te leggen afstand had vermeld kwam er een zucht van verlichting, het ware maar 2 kilometertjes door het centrum. De gids had veel uit te leggen. Ok doen we, ook mijn knie-en waren nu opgelucht.

Als eerste even de toet-toet gepakt een Jeep Grand Cheriokee, een lekker over de weg glijdende amerikaanse bak. Deze bracht ons als eerste naar een wijkje, The Destillery District genaam. Een aantal uit vroegere jaren opgeknapte loodsen en kleinere gebouwtjes waar nu winkeltjes in waren gesitueerd. Best een heel leuk opgezet geheel en erg gezeillg met terrasjes, die helaas deze keer leeg bleven vanwege de 6 graden die het nog maar was. De nodige fotos genomen rondgekeken en toen op weg naar Union station.

Het zgn centraal trein station waar onze tour gids ons verwachtte. Dit station is ook in zijn oude pracht en praal gebleven, een beetje in de trand van het station in New York. Inmiddels werd het station al geruime tijd onder handen genomen en waren er dus veel bouwwerkzaamheden. “Dat zal hem zijn”, zei Ania wijzende naar een bollende man die er enigszins slonzig gekleed bij stond met een bordje in zijn hand, waarop geschreven stond, free tour. Hallo, wij zijn Ania en John stelden we ons aan hem voor. “Mijn naam is Zack, aangenaam”, antwoordde hij terug met een stem waarvan je al heel snel een vooroordeel gaat vormen die misschein best wel volkomen verkeerd kan zijn. 1 ding was in ieder geval wel zeker, de hoeveelheid donsige haartjes onder zijn kin verrade dat hij zich al een tijdje niet geschoren had.

We waren nog wel met z’n twee-en maar dat duurde  niet lang, een jong stel stelden zich ook voor en op de vraag van Zack. “where are you from”, kwamen we er achter dat het Ooster buren van ons waren maar deze al een tijdje in Amerika wonen. Het groeide hierna snel aan en de groep bestond uiteindelijk uit 16 personen. Natuurlijk begon Zack met de story omtrent het station en zoals een goed chauvinisme betaamt was dit station natuurlijk samen met het de stations New York en Washington de mooist en oudste stations van Noord Amerika. We liepen van gebouw naar gebouw en hij had voor elk het te bekijken gebouw wel een leuke story te vertellen.

Wat voor mij best een imposant gegevens was, was het feit dat Toronto een bijna 30 kilomter lange ondergronds gangenstelsen heeft vol winkels en restaurants - the Path. Daar de wintermaanden behoorlijk fris zijn in Canada, heeft de gemeente ooit besloten dat wat boven gronds kan, ook ondergronds gerealiseerd kan worden. De gehele binnenstad is van gebouw naar gebouw onder gronds te bereiken door gezellige wandel wegen. Tijdens de wandeling vertelde hij de nodige aanecdotes over Toronto en uiteindelijk werd de tour beeindigd in het half ronde gemeente huis.

De free tour was inmiddels een financieel rijke tour geworden voor deze aardige Zack. Wij wilden nog even naar de CN tower, welk een klein stukje verder stond. Een toren van een kleine 500  meter hoog en waar wij tot 400 meter konden komen met de lift. Na de nodie security of wel de scan poort door en tassencontrole mochten we ons aansluiten aan de rij wachtenden voor de liften. Hoog? ja erg hoog, maar dat is wel logisch als je 400 meter boven de zeespiegel staat. maar dat is dan ook niet het bijzondere. Nee het was toch meer aantrekkelijk dat er bovenn een glazen vloer was gemaakt waar je dan overheen kan lopen en je dus als het ware steil onder je de poppejtes en autootjes ziet rijden. Deze atrakties was dus wel iets waar velen zich ruim mee vermaakten. Wat eveneens bijzonder is, is het feit dat waaghalzen voor een bedrag van 195 CDN dollar een zgn walking edge mogen beleven.

Een smalle rand buiten aan de toren waar men dan onder begeleiding en aangelijnd overheen mag lopen en zelfs voorover boven de afgrond mag hangen.

Langzaam maar zeker waren de magen aan het klagen en dus  moesten gevuld worden. Terwijl we huis(hotel)waarts reden moest meneer pandora er ook aangeloven, deze kreeg een bezoek van Ania. In het kort gesteld was dit wer een lange dag die een nachtrust wel weer meer waarde geeft. Morgenochtend brengt ons een ritje richting Sudbury een stadje 370 km naar het westen waar ik 40 jaar geleden ooit  ben geweest, dus ben benieuwd wat dit mij brengen zal.