Dag 4 - Sudbury verkennen

Opstaan en als eerste het ochtendritueel bezigen, gordijn schuiven, dit keer met enige schroom, stel je voor dat de ramen weer niet schoon gemaakt zijn. Gelukkig roodkoperen Nelis staart muh lachend aan. Blue sky dus onze dag begint goed. Over koper gesproken, de Big Nickle staat op het program. Sudbury staat bekend om zijn rijk met koper en nickle gevulde bodem, wat sedert het bestaan van deze stad al uit de grond getrokken wordt. Ook lithium en radium zijn stoffen die hier gedelft worden maar die zijn minder interessant want die zijn, zeg maar vies en gevaarlijk.

Voor 9 nog even een ontbijtje gepakt, de bekende Amerikaans waffel naar binnen gewerkt en dan aan de opknapbeurt…. ik hoor jullie al denken. Ontbijt en dan opknap?  Ja inderdaad, er gaat niets boven het huiselijk gevoel van, in je pyjama ontbijten. Uiteindelijk zijn deze 3 weken, de hotels onze woonverblijven.

Aldus vertrekken we op goed geluk richting de Big Nickle, want we hebben niets geboekt of zo. Natuurlijk graaf ik tijdens het aanrijden diep en diep in mijn memory. Het enige wat direct bekend voorkwam is het grote 5 cent stuk van 9 meter hoog die zelfs na 50 jaar nog vrolijk in de zon staat te stralen. De omgeving zoals parkeerplaats is aardig aangepast. Ook de snoopy kraam, dat bekende hondje, is voorgoed uitgelaten, want nergens een snoopy te vinden meer. Achter de balie zat een vrij jonge knul waarvan je zou denken, dit is een student die een centje bijverdient. Prima uitleg gekregen. We konden met ons kaartje de mijn in en ook het science Centre bezoeken. Oh wacht, ik heb natuurlijk niet verteld dat we een mijntour gaan maken.

Tja de koper en nickle wordt ondergronds gevonden dus moesten we voor mol gaan spelen. Onze gids ( weer een jonge knul ) gaf ons de gelegenheid even uit de broek te gaan en een fotootje op een scherm te maken als zgn mijner. Pak weg een kleine 15 personen was de groep rijk en 2 peuters, die zich natuurlijk stierlijk verveelden. Maar goed iedere ouder doet het weer op zijn manier. Met z’n allen de lift in, welke wel heel modern was uitgerust voor een mijn schacht. Maar dit was wel leuk opgezet want op diverse levels werd buiten de lift een toelichting presentatie getoond op diverse schermen welke dan weer vanuit de lift te volgen waren.

De tour ging over een periode vanuit de 18 eeuw tot het heden. En wow wat een verschillen zijn er dan te zien. Waar vroeger de mijn werd bemant door vele mensenhanden die zwaar, gevaarlijk en ongezond werk moesten verrichten, zijn nu de machines computer gestuurd die het werk hebben overgenomen. De mijn op zich was mij nog wel bekend, doch de entourage erom heen was behoorlijk zoek uit mijn simmetje (geheugenchip).

De tour was toch sneller voorbij dan we dachten en dus hadden we vanaf de lunchtijd nog een hele middag om rond te dwalen. Even internet ( wat een weelde toch ) geraadpleegd en ja hoor, Ania had een pracht van een waterval gevonden die wilden we wel even bekijken. Half uurtje rijden in onze glijdende bolide en we stonden in 1 van de bosrijke gebieden die Canada rijk is. Het geluid van de naar een toilet verlangende massa water was goed te horen maar waar stroomt die watermassa dan. Even tussen de berkenbomen door gegluurd en ja hoor een stroompje water was te aanschouwen. Nou ja stroompje.

Terwijl ik zo stond te staren schoot ineens het beeld voor ogen dat ik op een bepaald plekje heb gestaan langs deze waterval. “Verrek Ania”, zei ik verbaasd, waar ik dan niet mee bedoelde dat Ania kon verrekken, maar je kent dat wel, een kreet van verbazing gepaard gaande met een krachtterm. “Hier heb ik echt gestaan die waterval heb ik 50 jaar geleden gezien, is dat ding nog steeds gevuld met water, hoe bestaat het”. Je zou toch denken dat gezien de klimaat verandering dit ding toch wel uitgespoeld moet zijn. Zonder gekheid, we hadden een prachtgezicht op de sterke stroom, maar een eindje verderop konden we zelfs boven de waterval komen via een brug. Ik laat jullie fantasie de vrije loop en stop de blog hier.

We gaan lekker huiswaarts en langzaam onze maaltijd klaar stomen, weet u het nog, de Pizza van gister uit de doggybag en de soep van eergisteren die we nog in de koelkast hadden staan. Even langs het shopping centre waar mijn ex zwager vroeger een bioscoop runde. Laat die bios er nu volledig zijn in al zijn glorie en het stonk nog steeds naar popcorn. “oh daar is het druk”, Gaf ania aan. Een leuk restaurantje kwam op ons netvlies. Ja u begrijpt het al. De pizza en de soep staan voorlopig nog in de koeler. Een maaltijd genaamd Poutines (klinkt als Putin) op diverse mogelijk manier klaar gestoomd samen met een cocktail en een Budweiser biertje hadden plaats gemaakt.

Wordt vervolgd, morgen rijden we naar Sault Ste. Marie.