Dag 5 - op de weg naar Sault Ste. Marie

De goden zijn met ons want ja hoor, de hemel is blauw. Als ik later groot ben, dan wil ik daar naar toe, zo lekker dat zonnetje. Beetje frisjes nog, maar goed ik heb alle vertrouwen in de Canadese meteorologie. Ons wafel ontbijtje genuttigd. En let wel nu niet in pyjama want we moeten vroeg weg. Veel te bekijken vandaag. Sudbury verlatende reden we richting Manitoulan Island, een eilanden groep waar ik vroeger ook ooit een keer geweest was en best mooie natuur heeft. 1 van deze eilanden was toen bezit van Tom Selek, je weet wel van de oude Magnum serie. Vaarwel Sudbury, tot over 50 jaar.

“Eigenlijk is het best een flinke tour want we moeten terugkeren over dezelfde weg”. Beide begonnen we te rekenen over hoeveel tijd we nodig zouden hebben om rond te rijden, welnu bij nader inzien was het toch krapjes aan en krapjes aan rijden is niet mijn ding. Dus de reis werd ingekort tot een kort rondje. Bijna bij als het ware de “ingang” aangekomen eerst even bij Tim Hortons een bak koffie met natuurlijk een donut ons smaakkanaaltje in laten glijden. Tim Hortons is een samenvoeging van een burger, koffie en donuts junk food restaurant. En wat in Amerika dus Starbucks, Mc Donalds en Dunkin’ Donut is, heet hier Hortons. Een erg populair food cornertje.

De weg liep kronkelend over het eiland tussen en over rotsen heen. Een prachtig landschap dus. Vaak grote meren om ons heen. Wat ons wel opviel is de hoge waterstand of eigenlijk kan je zeggen waarom liggen de wegen zo laag. Het niveau was bijna gelijk. Maar goed momenteel is er in de het oosten van Canada een hoge waterstand en veel land staat onder water, waar wij trouwens nog niets van gemerkt hebben, maar het is elke dag wel op het nieuws hier.

De weg werd wat platter en tot onze teleurstelling kregen we vanaf nu alleen nog maar links en rechts kaler dorre bomen te zien. We kregen nu allebei het 1 boom gezien, dan alle bomen gezien gevoel. De bomen kwamen onze stro…keel uit zeg maar. Helaas als je eenmaal begonnen met je rondje dan moet je het wel afmaken. Dus onze bomenfobie moesten we trotseren.

Na bijna 2 uur rijden kwamen we gelukkig weer uit op die mooie stuk land en dus dan maar even een zijweg ingeslagen. Dit was een soort 8 baan weg, up down left right, maar het uitzicht was schitterend. Een rotsachtig gebied tussen de vele meren. De weg liep als het ware dood op een kleine woongemeenschap. Je zal er maar wonen en dan die strenge winters, waarschijnlijk raak je dan wel geïsoleerd. Maar goed wij zijn stadsmensen dus dat begrijpen wij toch niet.

Terug op de weg richting onze bestemming, het was inmiddels 12:00 uur en we moeten nog een kleine 240 km. No probleem ben zo langzamerhand wel wat gewend met al die afstanden. De nodige versnaperingen op de achterbank en move them out hit them up, om in Raw Hide termen te spreken. Eerst even een tankbeurt en dat viel best een beetje tegen. Sedert Canada het metrieke stelsel heeft ingevoerd hebben ze gelijk de benzineprijzen metriek gemaakt volgens mij. Er wordt nu per liter gerekend en niet meer per gallon. En tja de prijs wordt dan schijnbaar net als bij ons toen der tijd de euro, aangepast. 1 dollar 40 per liter lijkt op een Nederlandse prijs. Maar eerlijk is eerlijk de dollar is 70 eurocent dus dat komt dan op 1 euro per liter. Maar dat is nog steeds ruim boven de prijs in de States van pak weg 60 cent per liter. Het voedsel zit erin dus mister Jeepie kan er ook weer tegen aan.

Terwijl Ania met haar schoolvriendin in Chicago zit te appen over onze komst bij hen aan het einde van de week, zag ik de kilometers over mijn dashboard schuiven. De max snelheid in Canada is op de rijkswegen zon 120 kilometer en op de binnen wegen vaak 50 60 70 80 90.  “He John, kijk eens, er is onderweg een dorpje genaamd Echo Bay. Daar staat een Dollar monument, te vergelijken met de Nickle in Sudbury, alleen dit is dus de gouden CAD dollar. Ok, dat dorpje vliegen we niet voorbij, dat monument gaan we vereeuwigen.

Aangekomen bij Echo Bay (de naam klinkt wel erg beladen), verbaasden we ons wel over de omgeving, wat een afbraak. Moet hier een monument staan? Even het personeel van een plaatselijk garagebedrijf aangeschoten (het was zondag en die lui werkten dus gewoon). “mag ik even een vraag stellen”, zei ik op mijn engelse engels. De jongeman keek mij aan aslof ik een alie-en was die net afgestudeerd was op de engelse taal. “Wel you have to ask him”, en hij wees op zijn eveneens met olie besmeurde collega. “Nee hoor, deze vraag kunt u ook beantwoorden, I am looking for the dollarmonument”. Nu keek hij mij aan alsof ik niet eens begonnen was met mijn engelse taal. Oh shit ik moet natuurlijk Amerikaans engels praten. “Oh, you mean the dollarmonument”, zei hij nu op een Amerikaans toontje. “Yes right I mean the dollarmonument”. “Well that a 100 meters on the left”. ach ja Amerikanen spreken geen engels die spreken Amerikaans en dat terwijl het Canadezen zijn.

Wist u dat de dollar pas in 1987 was ingevoerd in Canada en dus was er een monument gemaakt ter ere van de het 25 jarig bestaan van de CAD dollars in 2012. Laat nu de kunstenaar die de NIckle heeft ontworpen in dit stadje wonen dus tja dan is 1 en 1 een dollar. Om pakweg 5 uur arriveerden we in Sault Saint Marie, welk voor onze belevenis nog steeds ver boven water uit kwam. Een vrij grote stad toch wel met zoals, altijd een lange weg met de nodige restaurants links en rechts en de weelderige reclameborden. Hotel opgezocht en het restaurant van gister, althans de keten van restaurants opgezocht, weer lekker de Poutin gegeten. Oogjes toe en snaveltje dicht tot morgen alwaar we wederom het glas meertje gaan bezoeken en onze weg richting Minneapolis volgen.