Dag 11 - de Amerikaanse duinen

Manistee, Michigan - 12 September

Maakt iedereen wel eens mee, een dag dat er gewoon weinig te vertellen valt, welnu ik denk dat we vandaag ook zo’n dag hebben. We hebben veel gezien dat wel, maar hoe breng je schoonheid onder woorden. Toelichten met een foto? Ja maar dan moet die foto wel aanspreken en ongeveer een voorstelling geven van hetgeen buiten de foto te zien is. We gaan vandaag naar duinen. Pfft duinen, ga lekker naar de Hollandse kust dan zie je toch duinen genoeg. Jawel maar dit is Amerika dus van duinen mogen we hier dan verwachten dat het gaat om DDDUUUUIIIIINNNNEEENNNNN toch ? Het moet groot zijn, want dit is Amerika. 

Ania had weer een route uitgestippeld via een..... jawel schiereiland, wel iets langer dan die van gister maar evenzo zo mooi. Wijnbouw, perziken en perenboomgaarden om ons heen. Maar schijnbaar had toch ook hier de economische recessie toegeslagen want er waren ook verlaten gaarden, oftewel dooie bomen in de gaard. We reden in ieder geval over heuveltjes en dalletjes, vertaald naar bergen en dalen. Zullen we om dit kleine meertje rijden, pfft alsof we nog geen water hebben gezien, mijn blaas heeft het behoorlijke zwaar te verduren deze reis. Maar niettemin was dit toch ook weer een mooie route. 

De weg uitgereden in de veronderstelling dat we op de punt wel een leuk uitzicht zouden hebben en misschien wel een terrasje voor een bakkie. Edoch een groot bord rechts waarop stond Park Huppeldedinges, nu zijn we niet vies van parken maar dan moeten we eerst even uitstippelen wat voor bezienswaardigheid er dan is want de Fee voor deze parken zijn niet altijd even zinnig. Bedoel bomen zien we genoeg, het enige verschil is dat er geen bordje bij staat hoe die boom gegroeid is en hoe hij heet, hoe lang de wortels zijn en wanner hij mogelijk uitsterft, hoe belangrijk het is dat ze nog bestaan en bla bla bla. Dat staat niet bij al die andere bomen. Nee onze interesse gaat meer uit naar de bijzondere bezienswaardigheden. Dus rechtsomkeert. Binnendoor terug en let wel ja hoor tussen de bomen op een onverharde weg. ook leuk toch. 

In Northport, een dorpje op onze weg gelegen even een koffiestop gemaakt in een Bakery. Lekker hete French Vanilla koffie, zoetje erin en wow je bek trekt weer vacuum. Mijn god wat is dat zoet zeg. Maar Johnny is zoete jongen dus bekertje leeg gedronken. Even langs het haventje voor weer de plaatjes schieterij. Zo nu op weg naar de Duns. Met 55 mile snelheid slingeren, want dat was het echt op deze weg. Moest dus regelmatig terug in snelheid met het hohouwer pedaal. 30 mile door de bocht en dan de cruise controle weer bij om even later weer de pedalen in te trappen. Spannende rit. 

Uiteindelijk kwamen we bij de Duns aan. Rechts van de weg een berg zand, flink hoog, maar niet spectaculair, tja verwende Hollander he. Wij weten wat duinen zijn toch. Maar het echte park lag ietsjes verder. De Fee weer betaald, voor 10 dollar weet je alles, dan mag je diezelfde dag nog alle parken bekijken die van de staat Michigan zijn, dus dat wordt rijden willen we ze nog afwerken vandaag. Tussen bomen door omhoog en omhoog en omhoog. Mmm, zouden die duinen dan echt zo hoog zijn. 

Eerste viewpoint. Een ronde houten balustrade, met een uitzicht op de Wassenaarse duinen, je weet wel zand en bosjes. Ok, ok, het gebied was ietsjes groter maar de hoogte was weer niet spectaculair. Mmmm, is dit nu wat er op TV in het programma, Good morning Amerika werd gezegd. Dit gebied zou het mooste van Amerika zijn. Nou lap maar aan mijn laars hoor kan wel mooiere gebieden verzinnen. Dus de auto in en weer het “one way” weggetjes op met een snelheid van 15 mile. Want in parken mag je vaak niet harder. Volgende viewpoint, “ik ga niet mee Ania, ga jij maar je plaatjes schieten daar”. Even in de auto gebleven, maar Ania bleef lang weg, dus ik had zoiets van wat moet ik nou hier misschien zijn er wel andere leuke dingetjes, misschien kan ik wel videootje maken van een Amerikaan die in z’n onderbroek met een gitaar op die duinen staat te zingen zoals op Times Square New York. 

Even het padje op lopen en wat zien ik, zand. Nu is dat dan weer niets bijzonders maar wat mijn camera daarna zag was toch wel heel speciaal. John wil je niet meer zo negatief over de Amerikaans duinen doen. Sorry Obama. Want de duinen waren nu echt DUINEN. mijn god wat een hoogte. En dan die steilte, als je richting meer liep had je het idee dat je elk moment naar benden zou storten. Je kon die helling af en das leuk, maar vergis je niet, je moet ook weer terug en 100 meter hoog op een steilte van zeker 60 graden is niet eenvoudig. Er was een stel beneden die maar halverwege is gaan zitten. Als je dan eenmaal boven bent dan ben je echt kapot. Het was een pracht gezicht. “Do you belong to this people downstairs?” vroeg ik een jonge sportieve meid, omdat ze zo stond te kijken naar hen. “ No, no, I am just enjoying the view and I went already down twice, why don’t you go”? Die meid moet gestoord zijn dacht ik gelijk. Dat vraag je toch niet aan zo’n ouwe vent. “ mm...no,no, my knees are not willing to do when I have to climb back”, “oh, you can walk around, go down and then left about 2 miles you can walk around”. Nu wist ik het zeker bij die meid zit een steekje los hoor. “Have a nice day”, zei ik lachend tegen haar. Ze lachte terug en wenste hetzelfde. Ach eigenlijk viel ze wel mee. 

Ania de held, ja hoor ze kan het niet laten en ikkuh, ik was weer de klos moest haar digitaliseren in verschillende poses. Weer een leuke indruk opgedaan. Maar afgezet tegen witte kalkduinen van vorig jaar viel dit toch weer weg. Dat mooiste plekkie lag echt niet hier. Terug op de weg 22 om ons hotel te gaan opsporen.

Komen we langs die andere duinen weer, echt “Climb Dunes” stond er op een bord. Ok, even afgeslagen en wat dacht je wat. Een hokkie om te betalen. Ja maar daar stinken wij niet in we hadden die dagpas, dus - Hi, how are you? Fine tks“ en we konden doorrijden. Parkeren, Ania omhoog, Johnny beneden tja de knietjes he. Nee, zal niet waar zijn, zie ik een oude man met een stok die duinen opklimmen. Ben in de wagen gaan zitten mijzelf schamen. Wacht, ik verplaats mij even in zijn situatie.

 [Paps ga je mee vandaag naar de duinen. Ja lijkt me leuk. Ok daar aangekomen. paps ga je mee naar boven. Hallo dochter ik heb een stok. Paps, het is echt niet hoog. Ok dochter is vertrouw je. Paps ik zal je wel helpen. Enfin de schoonzoon die ook van de partij was klom vooruit en ging bovenaan met een camera staan genieten van de klouterpartij van mij als ouwetje met stok. Paps schiet eens op we hebben niet de hele dag. Ik maar ploeteren en ploeteren mijn stok telkens 10 cm vooruit, mijn kromme poten, voetje voor voetje die zandberg op sturend. Het zweet droop van mijn rug en die kloothommel van een schoonzoon staat dat allemaal op de film te zetten. Eenmaal boven gekomen zie ik een donkerharige vrouw staan. pffft ga liever fietsen zei ik tegen haar]

Ania komt naar beneden en lachend zegt ze tegen mij, die man met die stok zegt dat hij fietsen leuker vind. De auto in en op weg naar het hotel en weer is de Super 8 uitgekozen. Veel leesplezier en een ieder die dit meeleest en net als wij genieten wil ik hierbij bedanken voor de aandacht. tot morgen.