Dag 15 - een nieuwe ervaring

Indianapolis, Indiana – 16 september 2013

Uitslapen jaayyyy, maar als je dan pas om 10 uur wakker wordt heb je alweer spijt van je verloren uurtjes maar tja, tis nie anders. Snel bed uit en op pad. Je bent jong, je leest, daar droom je dan van, je fantaseert en verbaasd jezelf over onmogelijkheden. Je vergeet alles weer als je ouder wordt en je krijgt  een geheel nieuw leven bij elke periode. En plots, je mond valt open, je bent enthousiast en je herinneringen komen weer boven. Kom ik vandaag oog in oog met het snelste voertuig ter wereld te staan. Wie kent het boekje van vroeger nog “wie, wat, waar”. De titel van een boekje vol wetenswaardigheden die ik vroeger geheel doorgelezen heb en toen verliefd werd op een voertuig die op de Zoutvlakte van Bonneville, nabij Salt Lake City een snelheid haalde van meer dan 1000 km per uur. Als kleine jongen was ik daar zo door gefascineerd dat ik ervan droomde en fantaseerde ooit dit apparaat te mogen aanschouwen.

En jawel meer dan 50 jaar later sta ik gewoon oog in oog met dit gigantische voertuig. We zijn vandaag naar het circuit van Indianapolis geweest, ze noemen het hier Speedway 500. Dommetje heeft ons met hier en daar wat gecompliceerd gedrag ernaar toe geloodst. Aangekomen, Ania, “Hier moeten we links”. Maar dat ging effe niet, stukkie doorrijden, keren en dan maar van rechts erop. Vraagtekens bij ons, kan dat zo maar? We reden een afrit af naar beneden toe en moesten door een tunnel. Dat moet de baan zijn waar we onderdoor reden. En jawel, aan de andere zijde verrijst zich een terrein, zo van wauw, das groot. Er was inderdaad een loket. Je verwacht iets te moeten betalen om een racebaan op te rijden maar nee, het was gratis. He? Gratis, in een commercieel land?

Maar jawel we mochten rondkijken, natuurlijk wel beperkt. De tour word gemaakt per bus en koste ons wel even een bedrag van 2 dollar. En het museum moest ook betaald worden. Maar dat was het allemaal waard. Er waren raceauto’s aan het trainen. Mijn god, je zal hier in de buurt wonen, lol. Een herrie die kan je niet beschrijven, trouwens het hele spektakel is niet te beschrijven. Bekijk even een videootje.  Het circuit is 2,5 mile lang, dat betekent een lengte van zo’n 4 kilometer en is een ovaal. Langs de gehele route zijn tribunes gesitueerd, dit betekent een bezoekersaantal van 400.000 personen. Er is speciaal voor dit aantal een klein hospitaal   gebouwd ingeval van incidenten. Het is mogelijk om als bezoeker zelf een rit te maken maar dan moet je wel maanden van te voren reserveren en een prijsje van 500 dollar neerleggen. Ook als passagier is het mogelijk. Hiervoor zijn speciale race wagens gebouwd voor 2 personen. Je raced dan met een snelheid van 250 mile over het circuit, dus 400 km per uur en je zit voor de bestuurder. Denk dat  je als passagier je ogen sluit voor die snelheid lol.

In het museum was de geschiedenis van het circuit volledig te volgen maar ook de snelheidsrecords van de Zoutvlakte. Nu ben ik in de gelukzalige omstandigheid dat ik mijn voeten op de zoutvlakte heb mogen zetten en een indruk heb gekregen van de grootte ervan en nu mocht ik ook het snelste voertuig ter wereld aan schouwen. Pfft, voelde me gewoon week worden. Zou mijn droom dat ik ooit nog in dit voertuig zou mogen rijden ook nog uitkomen, haha. Nee ik wacht wel tot ik bij Petrus ben aangekomen misschien hebben ze daar ook wel zon ding en misschien zie ik dan Anthony Hopkins ook nog wel. Je weet wel van die film the World's Fastest Indian. Hij speelt hierin een motorrijder die vanuit New Zeland naar de vlakte rijdt om een record te breken. Dus dan kan ik misschien samen met hem in het snelste voertuig stappen.

In het museum was een souvenirwinkeltje en zoals het een goed Amerikaan betaamt raken we ook hier weer verzeild in een praatje. De verkoopster kijkt mij aan terwijl ik met Ania sta te discussiëren over een souvenirtje. “She cannot diside about what to buy”.”I know she said, she is a woman”, zo dan ik voelde mij de hemel te rijk iemand die mij begrijpt. Maar het volgende verhaal was wel erg triest maar wel Amerikaans. Er was een chauffeur van 1 van de tourbusjes, die door toedoen van enkele passagiers te hard had gereden. Deze mensen vonden de tour niet zo interessant en wilde snel er door heen. De man liet zich opzwepen en reed inderdaad door. Maar eenmaal terug bij het gebouw, is 1 van de overige passagiers naar de big boss gestapt en heeft geklaagd. De chauffeur werd hierop op staande voet ontslagen. Hij kreeg wel een verklaring mee dat hij te hard gereden had. Hij is nu ook nog trots want hij is de enige en eerste die op de Speedway ontslagen is vanwege een te hoge snelheid. Ziekelijk hoor.

Uitgekeken? Nee eigenlijk nog niet maar tja we zijn hier 1 dag gebleven om Indianapolis te bekijken en dus weg wezen daar. Het tunneltje weer doorgereden en nu de brede wegen van de stad op. Eerst even een buitenwijkje bekijken wat werd aanbevolen door de diverse gidsen. Das effies buiten het centrum, maar toen Ania en ik elkaar aankeken, zo van heb jij wat ontdekt bleek dat we er al doorheen waren gereden dus geen indruk op ons gemaakt. Volgende bezienswaardigheid was een straat waar buitenlandse winkeltjes en zo zouden zijn, denk hierbij aan Pakistaans en ander Aziatisch gedoe. Buitenlanders in Amerika haha, Grapje zeker, een land waar de meeste culturen bij elkaar zitten. Kunnen we dan nog over buitenlanders praten. Maar goed, ook dit  was niet echt spectaculair, dus dan maar het centrum in.

Gisteravond was het  INDY in het donker, nu werd het INDY bij daglicht. Een mooie stad, maar dat had ik al gezegd. Ik kon nu wel een en andere op film zetten. We hebben wat rondgewandeld en natuurlijk het winkelcentrum ook weer in. Dames ik ga niet weer uit de kleren hoor zoals op die foto. Ok ik werd mager van het wachten maar heb nu mijn kleding aangehouden. De dag verliep snel , het was alweer diner time. We ronden het af want morgen moeten we een lange rit maken naar een jeugdvriend van mij. Karel en zijn vrouw Cinthia die in Tennessee wonen en dat is zo’n 70.000.000 centimeter naar het zuiden. Dus vroeg bedje uit. Slaap lekkere maar weer.