Dag 16 - 4 staten : Indiana, Ohio, Kentucky, Tennessee

Johnson City, Tennessee - 17 september

De weg was lang, de weg was krom, zo begint Berend botje zijn verhaal. Maar hij is niet alleen ditzelfde geldt ook voor ons. We hadden ongveer 700 km voor de boeg. Wat een schitterende staten zijn Kentucky en Tennessee. Oh ja, laten we Ohio niet vergeten. Maar die staat is wel erg klein want we reden binnen en waren met 10 minuten er weer uit. Cincinnati ligt in deze staat en die stad moesten we toch even bekijken. Eigenlijk hadden we niet veel verwacht van deze stad maar toen we er eenmaal inliepen was het best een indrukwekkend geheel. O, ja, de brug John A Roebling bridge was bezienswaardig. Toen we hem uit de verte zagen, hadden we zoiets van dat is een copy van de Brooklyn Bridge in New York, hij leek er dan ook wel een erg op. De 2 torens waren identiek maar de brug zelf was toch anders van constructie. 

De staat Kentucky en Tennessee zijn vreselijk groen en erg glooiend. De wegen slingeren daar doorheen met vaak een heel lang hoogteverschil, dat betekende dat mijn rental Alamo carretje flink in de versnelling moest om de hellingen te nemen. Maar de automaat aan, Starbucks koffie erbij en op je gemak genieten van de zware arbeid van de huurwagen. bbggoeeeee, deed mijn maag en liet dit ook duidelijk horen. Moet dat nou, was de reaktie van rechts. Solly, maar op de een of andere manier past mijn lichaan zich telkens aan de omgeving aan. bij het meer moest ik telkens piesen en nu we door het boerenland rijden moet ik weer opboeren. Dat is medisch toch verantwoord lezeres, zeg nou zelf. Wedden dat als ik langs een mestvaalt rij dat ik dan puntje puntje puntje puntje moet doen. 

Prachtige huizen langs de route, maar wat we ons soms wel afvragen is, wat is nu eigenlijk van de een en van de ander als het gaat om het land eromheen. Het loopt vaak gewoon in elkaar over zonder afscheiding eromheen en dan praat je niet over een klein stukkie, nee, gewoon 50 meter tussen meerdere huizen. We zijn voor het overgrote deel over de “highway” gereden en natuurlijk is het daar dan niet rustig wat betreft het vrachtverkeer. Deze kant van Amerika is zo wie zo erg druk bevolkt. Wat trouwens ook wel opviel is dat er meer vrouwen achter het stuur zitten dan mannen. En tja winkelen moet met de auto gedaan worden, gezien de afstanden. 

We kwamen zo rond een uur of 7 s’avonds bij Karel en Cinthia aan. Die onderweg al een sms hadden gestuurd dat ze honger kregen. Tja en dan kan ik het toch weer niet laten. Mijn sms antwoord luidt dan weer solly, maar we zijn net verkeerd gereden dus moeten we weer omrijden, wat uiteraard niet waar was. Ja ik weet, ben een ettertje. Maar wel een lief ettertje hoor. Zij wonen op een mooi stekkie zouden we in Nederland zeggen. Op de top van een berg met een uitzicht over Johnson City en het dal en kunnen dan mijlen ver de bergen inkijken. Het bekende ritueel als je elkaar lang niet gezien hebt; even kletsen dan de bagage en bedje in. Ik wist het, ik zei toch dat mijn lichaam zich aanpast aan de omgeving. Cinthia slaapt de laatste tijd niet al te best vertelde ze. En ja hoor, daar ging ik dus. De halve nacht wakker gezeten. Hoop dat ik vannacht wel wat meer rust krijg. Zo mensen weinig over Amerika, te veel over onszelf. Ik schrijf denk ik even niet te veel deze 3 dagen, maar de daarna wel een terugblik. Tot spoedig weer.