Dag 2 - Chicago - Kusje erop?

Chicago, Illinois - 3 september 2013 

Hallo vriendjes en vriendinnetjes, solly maar de tijd en plaats ontbrak me even om te schrijven, maar nu dan dus weer dubbel op. De wel gelezenen onder jullie weten inmiddels dat we een fietstocht achter de rug hebben. Jawel, je leest het goed, ik heb inderdaad het stalen ros mogen beklimmen en bewegen door Chicago. Maar voor het zover was zijn we eerst even de Willis Tower in gelopen. Dit was even tussendoor want niet gepland maar we vonden de glazen balkons die aan de buitenkant hangen wel een uitdaging. Wisten wij veel dat ze dat op 445 meter hoogte hebben gedaan. 

Mijn god deze Tower behoort tot een van de hoogste ter wereld. Ennuh, even voor de duidelijkheid, aquaria breken ook van tijd tot tijd, wie garandeert mij dat deze ondoordachtzame glazen uitstulpsels niet toevallig zin hebben om te begeven als ik daar sta. Maar goed we hebben in ieder geval de nodige foto’s kunnen maken en dus ook dat neemt niemand ons meer af. 

Maar wat na deze belevenis ging volgen, was ik compleet van onder de indruk, ik werd namelijk getest op mijn uithoudingsvermogen voor wat betreft een wandeltochtje. Ik ben dan ook afgemat tot de pijngrens toe, bleek later. Ania wilde dus lopend naar de fietstoerstart. Pfft lopen is voor wandelaars niet voor Johnny, ok, ok, ik heb vroeger ooit de de 4 daagse bewandeld maar dat was maar 50 km per dag. Hier is alles groot dus en waarschijnlijk ook dubbel, althans zo voelde het gisteren wel. Een stukje lopen koste mij al mijn kraakbeen, wat inmiddels ergens in de goot van Chicago ligt. Ania, “ ik heb pijn in mij poten “, kwam er met enige ergernis uit mijn mond, nadat we eindelijk ter plaatse kwamen. “Kusje erop”,! Ik zag dit antwoord boven haar hoofd hangen, maar ze sprak het niet uit. Pfft kusje, ik verbijt mijzelf wel dan. 

Zo meteen mag ik mijn zitvlees weer opharden op een Amerikaans siliconenzadel. Wow ik weet nu wat veel vrouwen voelen als ze die 2 hebben om laten bouwen tot zadel. De onderweg gedronken Starbucks koffie had mij wel op de been gehouden trouwens. Helmpie op, fietsje gekregen. Hi folks, de bekende Amerikaanse uitdrukking vloog ons weer tegemoet. Als jullie allemaal zijn voorzien van een bike dan moeten we even een stukje lopen naar boven. Huh....... LOPEN, die knul is gestoord, hij moest eens weten. Maar goed ik laat mij niet uit het veld slaan ech niet. 

Dus vol goede moed en af en toe een ondeugend trapje op de pedalen achteraan in de rij op naar de voorlichtingsplaats op de openbare weg. Een vent die midden op de straat keihard zijn stem laat gelden en een stelletjes onwetende toeristen staat wijs te maken dat Chicago ooit compleet is afgebrand. Maar daar hebben de amerikan niks van een schreeuwende vent. Zo vlogen we zonder ook maar enig omwenteling van de fietswielen gemaakt te hebben door de tijd heen. Uiteindelijk nadat hij ook nog verteld had waar de bel voor was en dat ook op een fiets een rem zit, mochten we hem volgen, terwijl 2 van ons groepje als bezemwagen werden vermomd met een verkeersvest. Volgens mij hebben Amerikanen niet veel op met een fietsbel want het liedje als ik met mijn fietsbel bel, was tijdens de tocht compleet afgemaakt. En dan hebben Amerikanen echt plezier. Daarom heb ik op mijn fiets een toeter in plaats van een bel.

Al met al een toch wel leuke tocht tussen de hoge joekels in. En zelfs de eerste Playboy Mansion werd aangedaan. Jawel meneer Huge Heffner heeft met zijn meisjes ook in Chicago gewoond en natuurlijk werden alle gangsterburgemeesters ook nog even uit hun graf opgetild. Jawel de politiek in Chicago werd vroeger duidelijk gevoerd door gangsters. De tocht duurde zon kleine 3 uur.  Waarna we weer werden losgelaten en wij nog even onze een voetsporen op de Navi Pier hebben achtergelaten (een attractie pier met restaurants enz.) 

Langzaam zijn we weer richting hotel gelopen alwaar we de auto hebben opgehaald. Haha, jullie stinken erin, ech niet gelopen. Mooi de ondergrondse gepakt waarvan ik dacht ergens boven de grond te komen, want Chicago kent een stelsel van treinen die wanneer ze uit de bocht vliegen bij jou als je net aan de maaltijd zit over je tafel rijden. Die treinen zijn op viaducten gebouwd uit de tijd van Adam en Eva. Maar het werkt en het is historie dus de inwoners moeten nog even een paar jaar doen met een metro die op 5 meter afstand van je voorgevel langs rijdt.

Eenmaal bij de parkeerplaats aangekomen heb ik de uit ruwe aardolie getrokken brandstof verslindende massa op wielen die elke 4 kilometer mij weer 80 cent armer maakte, gestart en we waren op weg naar Wojtek en Renata, een stel vrienden van Ania die ooit vanuit Polen naar Chicago waren verhuisd. We hebben gezellig met hen gegeten en wat kennis uitgewisseld over elkaars leven.