Dag 9 - Disneyland voor senioren

Mackinac Island - 10 september 2013

Waarom moet ik nu toch zo vroeg uit de veren? Nou dan heb je tenminste een beetje tijd om het eiland te bezoeken. Vandaag dus met de boot naar Mackinac Island. Om 09:30 vertrok een snelvarende boot via de brug door naar het eiland een tochtje van pak weg 30 minuten. Aan de wal stonden een paar mensen, redelijk op leeftijd, al te wachten op de vertrekplaats. Langzaam werd de rij wachtenden langer en langer. Psst Ania, niet direkt om je heen kijken hoor maar worden we soms naar een bejaarden Alcatraz gezonden. Alleen maar olderly people om ons heen. Ok, ok, ik hoor het thuisfront al zeggen, “nou en, dat zit je toch goed”, en bedankt lezers. Maar even serieus nu hoor. Amerika stuurt zijn oudjes naar een eiland volgens mij. Ok, we zien dan wel. “Aan boord”,  werd er door een microfoon geschreeuwd. Tja en als dan de boot ook die mooie brug aan doet wil iedereen ook foto’s maken dus allemaal op het bovendek, zo ook wij, ik en mijn fotograaf.

Ania ging aan de linkerkant bijna vooraan zitten. Ik er solidair naast gekropen, waarom eigenlijk ik maak toch geen foto’s. De boot vertrok langzaam, maar dat veranderde snel in een wat uit de kluiten gewassen speedboot, gas erop en neus omhoog. Je kon er achter waterskie-en. Bijna bij de brug aangekomen (Mackinac Bridge), hoorde ik een aantal Poolse scheldwoorden. Een vrouw naast mij begon te schelden, zo van, ga ik speciaal met die deze boot mee die langs die brug vaart zit ik aan de verkeerde kant kan ik nog geen foto’s maken. Oh jee, dat raakte ook mijn irritantje (voor de onwetende onder u, die zit ergens in je hersenpan), pfft, ga je toch staan zei ik dus geïrriteerd. Maar zoiets moet je niet tegen een Poolse zeggen hoor, die komt dan weer terug met “dat mag niet die boot vaart veel te snel”, alsof mij dat interesseert. Zo ging het even door totdat Polen verloor van Nederand en toch maar ging staan. He, he, de fotos werden gemaakt. Door naar het eiland.

Aangemeerd, uitgescheept, hoor mij nou, alsof ik er verstand van heb. Zo de wal op. He, kijk nou toch, er liepen nog veel meer van de verouderde gezichten rond. Wel of niet met stokken, beugels of zelfs rolstoelen. Goh, wat ben ik een jonkie vergeleken met die toch wel aardige mensen. En wat blijkt het eiland is geen Alcatraz, nee het is een Disneyland voor senioren. Wat een pracht aan huizen en gezelligheid heerst hier. Het is volkomen Autovrij, maar dat wil niet zeggen dat je niet eerst naar links of naar rechts moet kijken bij  het oversteken, want met al die fietsen die daar dan wel weer rijden, wordt alsnog de vouw uit je broek gereden.

Wij zijn eerst maar eens Main Street doorgelopen en verbaasden ons best wel over de verscheidenheid van winkeltjes. Erg leuk en speels opgezet, echt oud Amerika. Veel werd op de fiets gedaan maar hoe zit het dan met vuil ophalen en de post bezorgen. Welnu even terug in de tijd en ja hoor het paard is van stal gehaald. De knollen werden op allerlei wijze misbruikt. Eigenlijk best zielig want zo vlak is dat eiland niet. En als je als paard dan voor het karretje wordt gespannen en je tong hangt op je hoeven als je tegen een helling opmoet met een wagen volgeladen vol met ouwe wijven en je dan ook nog eens een zweep over je rug krijgt. Dan vindt zelfs ik dat zielig. Op een gegeven moment hoorde ik uit zo’n grote bak ouwtjes een flinke OOOOOHH, roepen toen een driver de zweep gebruikte. Pfft ga dan niet in zo’n wagen zitten zou ik zeggen, want dan help je daar toch aan mee. Maar goed even terzijde, want klagen kan altijd nog bij Obama.

Autovrij, paarden en fietsen rijk en  de oude huizen geven een leuke sfeer uit de tijd van de hut van oom Tom. Schoon stadje, want het vuil werd opgehaald met een paard en wagen, men liep ook overal te vegen. “Lekker schoon hier vindt je niet Ania”, ik was nog niet uitgesproken of ik werd bijna uit mijn evenwicht gebracht. Er lag een berg stront midden op straat, die getuigde van het feit dat er  net een vervoermiddel langs was gereden. Als je dit tussen de ribben van je zolen krijgt dan sta je met een houtje een half uurtje te pulliken om je schoen weer in proportie te krijgen. Dus netjes? Ja toch wel want achter bijna ieder samenstel van paard en wagen reed een vent, jawel op de fiets, met een bak om stront te scheppen. Ook de kruiers van de Hotels brachten de bagage op een zeer overdachte manier de koffers naar de boot of andersom.

“Gaan we ook fietsen huren?” oh zo’n fiets wil ik wel huren, mijn blik viel op een scootmobiel, waarvan ik dacht die verhuren ze niet dus kan ik wel een geintje maken. Ja mis, 12 dollar dan weet je alles. Eigenlijk wel handig zo’n ding maar tja fietsen is gezonder toch. En trouwens,  Ania had de prijzen al vergeleken. Kom daar is het 6 dollar per uur, want hier is het 7 dollar per uur. Ja hoor ik ga mijn benen uit mijn bekende kont lopen omdat het dan 1 dollar goedkoper is, niks ervan huren die dingen hier, gaf ik op dominante wijze aan. Ok, wij ook een fiets dus, welke zullen we nemen?

Dat werd een bietsfiets dat is verbasterd Engels voor een strandfiets. Maar er is helemaal  geen strand. Doe niet zo nuchter John het is toch romantisch op zo’n Harley achtig apparaat met een stuur van 1 meter breed en 3 versnellingen. Wattuh 3 maar, nee ik wil er meer dus andere bietsfiets gekregen. Ja hallo mag het effe met mijn knie-en die net zo oud zijn als al die toeristen hier. Wij op pad, kom we nemen dit weggetje zei Ania en dan ik wil ook nog even naar Grand hotel, daarboven om foto’s te maken. Pracht gebouw, ook weer uit de tijd van de slavernij. Wrakken zoeken met Ania? Niet doen. Maar ook het juiste fietspad zoeken was niet haar sterkste kant. Het hotel ging voorbij boven ons en wij bleven maar horizontaal rijden. Das nie goe. Dus kaartje erbij en ja hoor, fout padje.

Wij terug en vertand op nul, gewoon opnieuw beginnen. Rondje eiland gefietst was schitterend. Fort, Kerk, Gouverneurs woning, natuurgeweld en ook Ganzen, nu weten de insiders dat ik iets met ganzen heb, dus had de neiging om ze aan te vallen, maar hield me in, enfin van alles wel gezien. Na  2 uur fietsen, het stalen ros weer ingeleverd, wat gegeten, winkelen en natuurlijk ook even de plaatselijke snoeperijen bekeken. Een goedje dat Fudge genoemd werd wordt hier ruim bereid. Wij even proeven, welnu als je weet hoe je mond trekt als je met Aluin hebt gespoeld dan heb je ongeveer een idee welk een bek je trekt na het proeven van dit mierzoete spul. Maar ach ik hou van zoet dus kom maar op.

Er begon een vrouw van boven middelbare leeftijd tegen mij te lachen en ik had zoiets van, wow lijk ik op Brad Pitt. Maar nee de reden was mijn T-shirt. Vanochtend lag mijn kleding al klaar op bed, dit kan je aan trekken John, want dat vind je best leuk. Ik heb een T-shirt met tekst “ TELL YOUR BOOBS TO STOP LOOKING AT MY EYES”. Tja dat kan soms aandacht trekken.

De boot wacht alweer, dus op naar de vaste wal. Aan de andere kant gekomen zijn  we nog even naar een mystery plek gereden. Een illusie van de natuur die je doet denken dat bepaalde dingen tegen natuurlijk zijn. Bv. Een bal die tegen een helling op rolt of water wat omhoog stroomt. Zo is een illusie dat een klein persoon groter wordt dan een lang persoon. Natuurlijk is dit trucage maar wel erg knap gedaan. We hebben dit ooit eens ergens anders ook beleefd maar ik wilde het nog wel eens meemaken. Het is toch gek als er aangetoond wordt dat een plank echt horizontaal is en als je er dan op staat je het gevoel  krijgt dat je tegen een helling op staat.

De dag is afgesloten met een Downtown bezoekje. Winkels zijn in Amerika over het algemeen s’avonds nog laat open. En jawel hoor, Ania tussen de kleding, dus ik maar even buiten op bankje gaan zitten. “Ladies, can I sit here next to you”, vroeg ik aan een paar vrolijke oude dametjes, waarvan er eentje  zelfs 92 jaar bleek te zijn. Stom, Stom, Stom, ik had dat T-shirt nog aan. Zegt 1 van die dames ,”Sorry sir”. Snapte even niet wat ze bedoelde, maar  tja de tekst van mijn shirt zei genoeg. Ook ouderen kunnen nog giebelen. Ania, kwam naar buiten. “Mag ik je even voorstellen aan mijn nieuwe vriendinnen”. Ik was omgeven door een aantal ouwetjes,  die lekker met mijn aan de klets waren geraakt. Ach ja Amerikanen zijn open hoor.

Bij een ander winkeltje is Ania weer even gaan shoppen, dus ik ben maar weer even op een bankje gaan zitten wachten tot ze weer naar buiten kwam. Soms duurt dat even.