Dag 6 - een openbaring...

Munising, Michigan – 7 september 2013

10:00 uur vertrek uit Green Bay. Haast haast haast, “Waarom dan?”. “Ik wil op tijd in Munising zijn”. “Maar we hebben toch vakantie”,  was mijn reactie. “Ja maar we blijven 2 nachten daar want we gaan een boottocht maken”. Oh dat veranderd de zaak. Opschieten dan maar we hebben 280 km voor de boeg. Ja dat is best wel weer een paar km draaien. Over km gesproken, terwijl we over de weg zweefden hadden we zoiets van wat gebruikt die bak eigenlijk. Dus even onze conservatief hoofdcijferwerk uit de brains voorschijn gehaald en toen kwamen we er achter dat het weer even wennen was zonder rekenmachine. Reken even mee.. Afgelegde afstand gedeeld door de hoeveelheid getankte brandstof geeft het verbruik als het goed is. Dus 300 miles gedeeld door 18,7 gallon is 16,0427807 en dan in liters per 100 km oftewel  1 op ? Ja dat valt even niet mee lol. Maar volgens ons is dat  300x1,609344 km = 482.8032 : 18,7 X 3,785412 = 70,7872044 liter, dus 6,82048689579270911283508746674 km per liter benzine. 1 gallon kost 3 dollar 60 gemiddeld en dat is dan per liter. 3,60 : 3,785412 = 0,95101933422306475490646724847916 eurocent per liter. Dus voor 482.8032 km hebben we betaald 0,95101933422306475490646724847916 x 70,7872044 = 67,32 Euro.

Valt mee toch. Rekenaars. Zo dat was even een tussendoortje. De rit liep door een in beginsel vlakke bosrijke omgeving, die langzaam overging in een heuvelachtig zo niet bergachtige omgeving. Moet ook haast wel want we naderen een waterfall gebied. Tussen 2 grote meren in. Al zoekend naar een koffiestop valt mijn oog plots op een bord langs de weg. Dat zegt John Henes City Park. De ho houwer werd diep ingedrukt, solly Ania, zei ik, terwijl ze zich zelf van de voorruit af probeerde te duwen. Een eigen Park heb ik in Amerika. Hoe gaaf is dit dan, mijn papa en mama hadden wel eens kunnen vertellen dat ik een property hier heb. Dit moet ik even inspecteren. Dus Park ingereden. Blijkt de vorige eigenaar en naamgenoot iemand uit 1907 te zijn, notabene  het geboortejaar van mijn vader.

Hoe toevallig kan het zijn, dat je nietsvermoedend door een zeer onbekend gebied rijdt en dan zoiets tegen komt. Nu had ik al een heel dorp in Duitsland op mijn naam staan en nu dus ook een Park. Wow wat ben ik belangrijk zeg. Even parkje doorgereden.  Wat zeg ik, zelfs 3 keer doorgereden, want de video die ik had gemaakt tijdens het rijden bleek een zwart scherm te vertonen. Waarom? Nou simpel gewoon niet het knopje ingedrukt, tja das zonde dus alle weer even opnieuw in gesproken.

Staat er een vrouwtje op redelijk leeftijd haar zo moedig zelf gemaakte schilderijen uit te stallen midden in mijn park. Dus ik tegen Ania, “ik ga even vragen of ze een vergunning heeft”, laat je uit je hoofd is haar reactie. Maar John is eigenwijs manneke, Ania de camera in haar handen geduwd en ik naar het vrouwke toe. “Hello, how are you?” is haar begroeting, beetje cliche maar wel gemeend toch. “Fine tks”. Ik heel geinteresseerd in haar schilderkunst een praatje gemaakt en gevraagd of ze wist wie ik was. Verwonderd keek ze mij aan en tegelijkertijd begint ze te praten over het feit dat ze al zo lang hier woont en mij nooit heeft gezien. Ik ben John He(e)nes vertelde ik haar. Haar ogen werden schoteltjes. Ow wow thats great, where are you from. Vertelde haar dat ik uit Nederland kom en mijn park even kom inspecteren haha. Nee hoor, ik kon haar niet in de maling nemen vond het zielig op haar leeftijd en ze was zo serieus. Dus ik verteld haar dat  ik verwonderd was over dit feit. We hebben even staan praten over de geschiedenis van dit parkje waarbij ze aangaf dat John Henes het park aan de bewoners had geschonken. Ondertussen probeerde ze gelijk een paar van haar schilderijen aan mij te slijten. Ik vertelde haar dat ik a-artistique ben en het niet mee kan nemen in het vliegtuig. Trouwens de paintings leken mij meer kartoon tekeningen, dus zo wie zo niet echt kunstzinnig lol.

 We hebben onze weg vervolgt langs de kust van het meer. Het weer begon ook te veranderen van …de laatste dagen flinke zon en temperatuur naar een kille mist en bewolking. Uiteindelijk vielen de nodige spetters naar beneden. Toen we aankwamen in Munising was de regen over maar reden we nog wel in de mist. Hotelletje geboekt, wat even zoeken was want de hotels waren volgeboekt. Eentje gevonden die niet van hoogste kwaliteit was maar het was er schoon en dat geldt voor mij als eerste vereiste. Uitgepakt en toen nog even op weg om ons eerste watervalletje te bezoeken.

Als je na een flinke plas Cola een tijdje niet de uitlaat hebt geopend dan kan het zijn dat bij het geluid van een vallende hoeveelheid water mogelijk de druk in de blaas ook groter wordt en als er dan niet direct de mogelijkheid zich voordoet om deze blaas te legen dan kan het zijn dat de hersenen  voor een gedeelte worden uitgeschakeld en dat is dan het schaam gedeelte. Dus even uit de broek. Vreemd dat dat zo erg oplucht he. Maar tja als je dan na een waterval ook nog even het geluid van de kabbelende golven aan moet horen  dan kan het zijn dat je blaas het vergeten gedeelte ook weer activeert en dus ten 2e male de broek open gemaakt moet worden. Pfft wat een zeikerd was ik even. Na al dit geurineer het avond eten in een eenvoudig restaurantje genuttigd en toen de woorden, slaap lekker uitgesproken naar elkaar. Morgen blijven we in dit stadje en maken o.a. een boottocht over het meer.