Dag 7- water, water en nog eens water

Munising, Michgan – 8 september

Heel de nacht aan watervallen liggen denken en mijn blaas maar pushen met al dat water en dat heb ik geweten ook. Vandaag is de dag van de watervallen en overige bezienswaardigheden. Maar het leukste van alles was dat we even uit konden slapen. 10 uur vertrek, maar dan eerst even mijn vinger verplegen, want het is nog steeds niet over. Zo nieuw verbandje en we kunnen gaan. Wat wel vreemd was, het deed helemaal geen pijn toen ik het verband aanlegde. Ben ik nou zo duf of ben ik nu echt oud , kijk ik naar mijn vinger zit het verband 1 vinger te ver zeg maar, gewoon de verkeerde vinger staan te verbinden. Ania heeft bijna niet gelachen, moest wel verschoning aan haha. Maar goed even een renovatie plegen en dan eindelijk gaan.

Eerst even een boottocht voor de avond boeken. We gaan een Sunset tochtje maken vanaf 18 uur, hoe romantisch moet dat zijn. Even Amerikaans ontbijtje in en Navigator restaurant en dan op weg naar de watervallen. We hadden een kaartje gekregen van die waternaarbenedenflikkerende plaatsen en er zijn er nogal wat. De toer begint op…. en ja hoor wat is afstand hier 50 mile, dus dat is dan weer zo´n 75 kilometer weg van het hotel. Een schitterend bebosde weg  (we reden door Pictured Rocks Park, staateigendom), deze keer niet bepaald recht zoals bijna alle wegen in Amerika, maar nu een slingerende weg die je noopte om niet harder te rijden dan zo’n  40 tot 45 mile/uur. Aangekomen, geparkeerd en gelopen, hmmm ja klein stukje zo’n 900 meter, dus valt mee. Maar het was de moeite waard.

Een flinke straal water van een paar meter breed stortte zo’n kleine 50 meter een gat in en vandaar stroomde het verder als riviertje het meer in. Mijn persoonlijke fotograaf wrong zich weer in alle bochten en probeerde met haar strategisch opgestelde statief de nodige plaatjes te schieten, sterker nog ze wilde zelfs met haar toestel de straal water stilzetten want tja op een foto mag niks bewegen. Plassen riep mijn blaas mij toe. Niet zo gek zeg met dat gekletter. Even snel de broek op de schoenen, dat heb je met een knopengulp. En om me heen gekeken……Ja nu. Water gezien, dus terug naar de auto. Eerst even koffie. Maar ja, als je in the middle of nowhere staat, is het niet eenvoudig wat te vinden.

Gelukkig vlakbij is een dorpje, jawel dorpjes zijn hier ook echt wel, maar ook dan ben je ver van de echte mensen af. Want een koffietentje vergeet het maar… of nee toch niet. Martha’s coffee corner stond er op een bord. Wij naar binnen. Martha zat gelijk links om de hoek, een average dame van middelbare leeftijd, ik denk wel dat ik er verliefd op zou kunnen worden, met een aardige look. “Hello, how are you?”. De standaard vraag. “Fine tks”, is dan het standaard antwoord . We want coffee - welnu daar kon ze wel aan voldoen hoor; er stond voor haar neus een grote pot met wat kopjes eromheen, dus geen gebrek. Ja, maar wij zijn veeleisende Nederlanders en die willen Starbucks coffee. Enigszins geïrriteerd gaf ze als antwoord, maar DIT IS Starbucks kijk maar. Op de ketel stond met een pen op een papietje geschreven STARBUCKS. Pfft wist ze van te voren dat wij lastig zijn of zijn er meer voor ons geweest die die Amerikaanse koffielimonade, zo waterig is het namelijk, niet lusten. Ja zo kan ik het ook, nee we willen Frappucino. De vrouw bleek een goed karakter want ze stuurde ons nu naar een andere tent die het waarschijnlijk wel zou hebben. Wij stelletje ongeduld hadden zoiets van bedankt maar we zien wel .

Op naar het volgende object. Zo’n 15 mile terug dus. Aangekomen , geparkeerd, PLASSEN riep mijn blaas,gelukkig, hier is een toilet. En weer de knoopjespuzzel. Daarna weer een waternaarbendenflikkerende straal bekijken, 600 meter lopen en dan een trap naar beneden en jawel daar stroomde hij of is het een zij? Zelfde verhaal. Fotograaf, wringen, statief, hulp vragend. Wat heeft ze toch een liefde voor dat apparaat. Maar ook hier geldt weer een mooie beleving. Even voor de rekenkundigen onder ons, deze waterval was 165 traptreden hoog, dus wie het goed heeft krijgt een verassing, schrijf maar in de reactie. Plassen riep mijn blaas, maar nu was het voor beide. Ik was ietsje sneller bij de auto dan Ania. Krijg ik me toch een ruzie daar, gelukkig Ania was er nog niet anders had ze zich weer geschaamd. Er was nl een mumzel (ander woord voor onbekende insekt van ongekende grote) op mijn arm gaan zitten. Hoe dom kan je zijn om op mijn arm te gaan zitten. Ik heb hem uitdrukkelijk en op mijn manier als het ware de hel in geprezen. Waarschijnlijk schrok hij zo dat hij naar een andere auto toe vloog en ik daarna dus een rennende Amerikaanse vrouw heb kunnen bewonderen.

Volgende opdracht was, hoe spoor je een scheepswrak op. Er zou halverwege  een trail (pad) naar een vuurtoren een wrak liggen. Welnu mensen, een aanrader hoor, ga niet met Ania op wrakkentocht want dat wordt afzien. Lopen, lopen en nog eens lopen, geen wrak te bekennen. Dus dan maar weer terug lopen, wel een mooie wandeling, dat wel. Blijkt later, door Ania zelf ontdekt dat we dat wrak ruim voorbij gewandeld zijn en dat het wrak waarschijnlijk al zon wrak was geworden dat het wrak niet meer te zien was. O.ja op de heen weg Plassen en dan ook maar weer op de terugweg even plassen.

De auto in, volgende opdracht. Even de tijd geraadpleegd. Wow zo laat al dan moeten we terug want de boot zal niet wachten en we moet ook nog lunchen, het was wel alweer 4 uur toen we in het dorp terug kwamen. Ania wist een leuk stullepie te zitten waar Pastie verkocht wordt. Ok klinkt lekker, maar mijn mening krijg je pas als ik het heb gegeten. Gevonden, ennuhh, mmm ja toch wel lekker, een flink groot van bladerdeeg gemaakt croissantje, gevuld met aardappelblokjes groente en vlees of vegetarisch natuurlijk. Maar dat smaakte prima. Maagjes gevuld, meneer BLAAS liet weer van zich horen.

Op weg naar…. mmm mijn vinger vertrouw ik niet ik ga even informeren bij een farmaceut. Wallgreens is zo’n grote en die is 7/24 open maar tja die zit hier niet. Even naar een plaatselijke gegaan en gevraagd voor trekzalf. Ogen als schoteltjes had ze die mij hielp. Pull ointment, daar had ze nog nooit van gehoord. Wat een achterlijk land zeg, kennen niet eens pull ointment. Ze raadde mijn aan mandag ochtend even naar de plaatselijk kliniek te gaan en de dokter even te laten kijken. Ik huiverde al bij de gedachte, niet dat ik bang van een dokter ben, maar wel bang dat na zo´n bezoek gelijk naar huis moet omdat ik geen geld meer heb. We zijn ooit naar een tandarts geweest dat koste ons 1000 dollar, dus wat nu dan. Maar goed we zien wel morgen.

Tooooeeeet, de boot lag al te blazen. Er stond een rij op de steiger, wow ik dacht dat we alleen waren, het seizoen is toch voorbij? Tezamen met wat andere Amerikanen sloten we aan. How are you, vroeg 1 van de mede aansluiters. En klein bol mannetje sprak mij aan begon zoals zovelen een relaas in mij oren te schetteren. Tja, ik kan wel Engels praten maar dan moet er wel als de snelheid van een slak tegen mij gesproken worden. Ik heb sneltreinen nooit bij kunnen houden. Maar dat neem niet weg dat mijn ja knikken en nee knikken uitstekend werkt. Toen zijn redelijk gezette vrouwke mij aansprak met I like your accent en ik dus aangaf dat het geen accent was maar gewoon mijn slechte Engels omdat ik uit een knoekenboerenland kom, werden ze beide enthousiast en werd er ineens echt Engels gesproken. Het ging over motoren, zij waren op de motor aan het toeren, over de boottocht, over waar zij vandaan kwamen en over vroeger want natuurlijk was hij in Amsterdam geweest. Volgens mij heeft Amsterdam een bezoekersaantal van 300.000.000 gehad want iedere Amerikaan die ik spreek is daar geweest. Toen ze vroegen wat ik voor werk deed en ik antwoordde dat ik een firefighter was geweest, maar retired , dacht ik even dat ze mij wilde zoenen, ach tja brandweermannen zijn in de VS helden. Wat me in dit gesprek het meest bevreemde was dat ze niet van Harley´s hielden. Een Amerikaan die niet van deze motor houdt is geen Amerikaan.

De boottocht OVER LAKE SUPERIOR was schitterend. Dit meer is het grootste zoetwatermeer ter wereld. De rotsachtige wanden ten zuiden van dit meer zijn ruig en flink aangetast door de krachtige werking van het water. Hierdoor ontstaan in de loop der eeuwen de meeste vreemde sculpturen. De kou op dat grote zoetwatermeer is niet echt lekker. Maar beschutting gezocht uiteindelijk. Mijn fotograaf was weer goed bezig, je kon de liefde tussen die 2 goed merken. Maar het resultaat is er dan ook wel naar.

Mensen ik stop ermee straks wordt mijn blog nog langer dan mijn vakantie en dan klopt er iets niet, dat schaadt mij geloofwaardigheid. Morgen vertrekken we weer richting Lake Michigan om daarlangs dan weer naar beneden te zakken. Kus voor de dames, hand voor de heren.

Oh, ja aan boord nog even wezen plassen.