Onze 1e dag vertrek Schiphol en aankomst Toronto.

04:30. Kom op zeg dit is toch geen tijd voor een normaal mens om op te staan. Ja de vakantie is begonnen. Even wassen, koffers sluiten en op naar schiphol.

“Wat denk je, zullen we dit doen”, vroeg Ania, terwijl ze achter mij stond en me hoopvol aankeek. Mijn aandacht was op dat moment bij de koffiebar. Ik vroeg haar waar het precies om ging en wat bleek. Zij was bezig geweest om onze conventionele vlucht, welke we dus al jaren doen op te waarderen naar een business class. En tja voor diegenen die weten wat het verschil is zal dit duidelijk zijn. En geloof me, het is bijna discriminerend. Een stoel die geheel naar behoefte elektrisch in te stellen is, tot in ligstand toe. Een grote TV die op afstand bedienbaar is. Een een bediening alsof je bijna je persoonlijke ober hebt.

Gedurende de reis drank in overvloed en naar wens te bestellen. De maaltijden worden niet in een vliegtuigbakkie geserveerd maar netjes volgens een gangenmenu en gewoon goed te eten. De prijs van dit omzetten was naar onze  mening aantrekkelijk te noemen, want anders doen we dit soort dingen niet snel. Tja voor een biertje minder zoiets omzetten prima, maar het moet niet ons halve vakantiegeld gaan kosten. Wat was het geval, het waren de laatste stoelen van de 50 stuks die voor een ruime gereduceerde prijs werden aangeboden. Nadeel we zouden niet naast elkaar zitten. Maar dit was op te lossen, door een vriendelijk gezicht te trekken naar de stoeleigenaar naast Ania, wilde deze zich wel schikken en konden we van plaats wisselen. Ja dus daar hoefden we niet lang over te twijfelen.

Maaarrrr er  moest haast wel een addertje onder het gras zitten, ik heet niet voor niks Heenes de pechvogel. Eenmaal gesetteld wilde ik alvast even de filmen bekijken op het scherm, anderen deden dit ook dus waarom ik dan niet. “Wat een pokkeding”, dacht ik bij mezelf terwijl ik alle knopjes op de remote al geprobeerd had. Ania ook nog even de buttons ingedrukt. Kent u het ? Als je hard drukt moet het lukken toch, haha. Maar nee hoor, de muziek was volkomen uit het apparaat verdwenen. Zou dit dan de prijs van de stoelen bepalen. De stewardes erbij, want dat zijn toch onze redders in nood daar boven in bijna de hemel. En raad eens, ook die had de neiging om de knoppen naar de achterkant te drukken. De hoofdstewardes erbij. “Oh ik zal hem wel even resetten”, zei deze hoopvol en dook ergens achter de schermen weg. Mijn scherm en remote werden zwart en na een tijdje kwam de melding pls wait het system wordt geconfigureerd.

Welnu na 3 keer een reset te hebben uitgevoerd en ik al een uurtje tegen een zwart scherm aan zat te turen, kwam de goedaardige lady met een tablet naar mij toe en preekte, “Meneer Heenes, de KLM betreurd het ten zeerste dat het systeem niet werkt zoals wij dat graag U hadden aangeboden, wij willen u in deze compenseren met een flinke korting op een volgende KLM vlucht. Als ik nu schrijf wat mij de upgrade heeft gekost, dan krijg ik van jullie te horen dat ik een fraudeur ben, dus ik vertel dit lekker niet. Doet maar raden dan. Enfin, mijn reaktie naar Ania was. “Dit doen we vaker hoor gewoon vragen of er  een upgrade mogelijk is”. Daar worden we echt wijzer van. Al met al hadden we heerlijke business klas reis vergeleken met de andere tripjes die we al 13 jaar maken richting the states.

Om pak weg 11 uur Canadian time raakten de wielen van de 777 met een redelijke plof de grond en moesten we helaas onze zetels verlaten. Wat een verwennerij voor een paar uurtjes reizen. Ook nu weer een voordeel omdat de stoelen voor in het vliegtuig geplaatst zijn waren we dan ook als eerste buiten. Geen gedrang tussen al die haastig bagage plukkende reizigers in een smal gangpad, maar alle ruimte om je koffer weer op de grond te krijgen. Bij het aanlopen in de bagagehal zagen we onze groene koffer al op de caroucel liggen. mmm, we hadden toch 2 van die kleding opbergplaatsen. Even wachten dan maar. We waren als eerste buiten het toestel dat wel, maar inmiddels wel als laatste die de bagage konden innen, want onze 2e groene joekel, kwam als 1 van de laatste van de band afrollen.  

Eindelijk daar kwam hij het gat uitrollen. Pech??? welnee joh, alleen bleef de koffer nu achter een richel hangen waardoor het hele systeem in storing raakte. "geachte aanwezigen", klonk het in het engels, "met excuses voor de wacht tijd maar band 10 is even buiten gebruik, we zorgen dat het zo snel mogelijk wordt opgelost". Een vrouw die waarschijnlijk erg goed had opgelet, begon tegen de crew te roepen. "ik heb het zelf gezien hoor, het was die groene koffer", pfft lekker belangrijk zeg, geef mij mijn koffer maar dan kan ook ik de Canadeesche natuur in. Wat een consternatie weer.

Even de Alamo huur Jeep opgehaald en vervolgens onze weg naar het hotel opgezocht. Ja maar ik heet wel Heenes en die naam heeft mijn papa aan mij gegeven, beetje onbezonnen van hem, heeft er nooit bij verteld dat dit wel eens een behoorlijk ingreep in mijn dagelijks leven zou hebben. Want ook nu weer. We hebben ooit een Sky roam apparaat gekocht, een mobiel internet kastje, erg handig als je onderweg gewoon overal op internet wilt, zoals bv de route naar het hotel opzoeken. Maar ook deze jongen moest aan Canada wennen want pas na 15 minuten gaf deze pas door,  verbonden te zijn met de satelliet en konden we uiteindelijk vertrekken.  We moesten woensdagmorgen om half 4 uur op en nu is het pak weg 21.00 uur plus een verschil van pakweg  7 uur geeft een slaapstoornis van bijna 24 uur. dus het wordt lekker pitten vannacht. Welterusten.