Dag 6 - de rit naar Mineapolis

Vandaag wordt het tijd dat ik maar eens een paar nieuwe sokken aantrek, ze gaan zo kleven op den duur. “Ania waar heb je mijn sokken ingepakt”, vroeg ik heel sneaky, want ik wist dat ze die was vergeten. Pffft gelukkig mijn onderbroeken waren wel in de koffer, want anders blijf ik aan de stoel van de auto kleven. Vandaag maar even de nodige sokken aanschaffen.

Zoals gewoonlijk vroeg de veertjes uit want er staat weer een rit van pak we 450 km voor de deur en dan willen we ook onderweg nog een van de plannen uitvoeren. Vorig jaar hebben we een Skyroam aangeschaft oftewel een mobiel internet apparaat die wereldwijd ons internet verschaft. Echt handig zo’n ding en zeker als hij dan ook nog werkt. Vorig jaar geen last gehad maar het mag dit jaar niet meezitten. Met geen mogelijkheid kregen we een verbinding. Dus de afgelopen dagen veel mail kontakt gehad met de leverancier, die gelukkig wel met ons meeleefde en er alles aan deed om op afstand onze verbinding in orde te krijgen. Maar goed geen nood want als je de google kaart op je foon of ipad tevoorschijn tovert dan wordt de kaart automatisch gedownload en kan je via gps de kaart gewoon gebruiken om te navigeren. Zo ook vandaag.

We moeten de grens over. Sault Saint Marie is een grensplaats dus we hoefden niet ver te rijden. Even de hoek om en we stonden voor het grenshokje. Een vriendelijk douanier in zo’n hokje, je weet wel, een hokje wat je ook bij tolwegen hebt, “hello how are you”, ja hoor de Amerikaanse vriendelijkheid, want Canadezen pfft hou op, maar daarover later meer.  De man ging aan het werk. Wat komt u doen, waar gaat u naar toe, enzovoorts enzovoorts. Wat een vragen weer, maar goed ze zijn sedert die ene rampdag behoorlijk strenger geworden en maar goed ook denk ik dan maar, maar het is altijd wel een gedoe als ja al die formulieren in moet vullen en bewijzen dat je een net persoontje bent. “mmm.

U heeft geen stempel in uw paspoort, zie ik”. “Een wat”? Nu blijkt dat als je vliegt je natuurlijk een esta moet invullen. Dat kan dan via internet gewoon thuis. Maar als je op Canada vliegt en je wilt met de auto Amerika in tja dan wordt het toch weer wat anders, ze willen nu eenmaal graag weten waar je naar toe gaat en of je ook het land weer uit bent gegaan. Je moet dan een los kaartje in je paspoort krijgen wat je dan in moet leveren als Amerika weer verlaat. Dus wij werden toch even apart behandeld. Hoppa het douanekantoor op en onze wensen kenbaar maken en daarna konden we onze reis vervolgen, nu met een bewijs van goed gedrag bij ons.

De weg was recht , de weg weg was krom. Het begin van de tocht was redelijk saai te noemen. Al die tijd de droge kale berkenbomen rondom ons en vrij rechte wegen, Zo van die wegen die aan de horizon verdwijnen en je denkt dat je er niet meer op past. Langzaam maar zeker werden de wegen wat meer afwisselend en naderden we de bezienswaardigheid. Ooit waren we op deze plaats geweest, een jaar of 5 geleden. Maar dit had wel zo’n indruk gemaakt op ons en we kwamen er toch langs, dan is een uurtje omrijden geen punt. Een meertje in het Palms Book State Park en zo helder als glas, je kan er 12 meter diep tot op de bodem kijken en het is alsof er dan geheel geen water is.

Het wordt Kitch-iti-kipi ( big cold water) genoemd en zeker de moeite waard om dit te bekijken. Er zwemmen giganten van karpers (trout) rond maar het lijkt alsof deze zweven en eigenlijk niet onder water zijn. Het schijnt dat het water ondergronds wordt toegevoerd door een zand bed en circuleert dan met het Indian Lake ernaast. Men weet niet precies hoe het water zo snel kan toestromen want je zie het ook niet behalve dan op de bodem waar het zand cirkelvormige beweging maakt. Het vermoeden bestaat ook dat er sinkholes onder het meertje zitten. De temperatuur is winter en zomer constant 7 graden Celsius. De snelheid van de toevoer en afvoer van het water is zo’n kleine 10.000 gallons per minuut. Men kan er met een soort pontje overheen varen. Dat pontje vaart langs een kabel die je zelf in beweging moet brengen. Al met al een rustgevende plaats.

Zo die kunnen we weer in onze zak steken, weer een stukje wijzer op dezen aardbol, nu verder richting Rhinelander, een plaatsje halverwege onze tocht vandaag, dus morgen nog 450 km en dan zijn we in de big city, ook daar gaan we weer het nodige zien. Oh ja kep sokkuh ennuh ik mag van Ania een paar uitproberen vanacht in bed.

Canada…ze hebben daar nu al papieren rietjes en houten koffielepeltjes, welke ook voor het ijsje gebruikt worden. De rietjes net te lang in het vocht houden en zeker niet op kauwen zoals kinderen wel eens doen. De houten lepeltjes voelen stug en houterig aan, zeker niet lekker. Ze rijden in grote bakken van auto’s. afgezet tegen de lepeltjes en rietjes haha. De wegen zijn verschrikkelijk vol gaten en putten, om van het verkeer dan maar niet te spreken. En sorry, maar de vriendelijkheid kon ik niet voelen. Dat beleef ik in the States toch anders. Maar goed dat is mijn gevoel.

Tor morgen.